Dutch rebel en Miss Gorgeous

“Let me take that.” Voor ik met mijn ogen kon knipperen had ik geen koffer meer vast en werd ik naar de juiste trein begeleid. Heel normaal, ontdekte ik al snel. Trein in, trein uit, naar een café om te wachten op de volgende trein, iemand die me daar kwam serveren terwijl overige gasten aan de bar bestelden. Alles werd voor me geregeld en ik werd van persoon naar persoon overgedragen. Engeland, een hele andere wereld. Voor zo’n koppige Nederlander als ik soms wel even slikken.

 

Vision Hotels

Meer van Engeland zien, dat was het doel. Alleen reizen zou me wel lukken, maar ik wist dat ik zou balen van alles dat ik onderweg zou missen omdat ik het bestaan ervan niet zag. Dus koos ik voor Windermere Manor Hotel, een van de drie Vision Hotels in Engeland. Alle gasten zijn welkom; voor blinden en slechtzienden zijn er extra voorzieningen. Een hondenmand naast het bed, op de televisie is audiodescriptie standaard ingeschakeld, de menukaart wordt voorgelezen, er wordt verteld wat waar op je bord ligt en zo vaak je wilt word je de weg gewezen. Een paar keer per jaar biedt het hotel daarnaast theme breaks. De week genaamd “Poets, Music, Drama” trok meteen mijn aandacht. Een week cultuursnuiven in het Lake District, waarbij excursies en maaltijden waren geregeld en ik zeker wist dat ik ook zonder zicht veel van het gebied zou zien. Dit leek, en bleek, perfect.

 

Cultuursnuiven

Het Lake District heeft veel te bieden op cultuurgebied. Samen met acht Britten bezocht ik onder andere een huis waar William Wordsworth woonde, een theater, een klassiek concert, een boerderij en een zeer energiek theaterconcert van Sheelanagig. Het hotel beschikt over een minibus en elke excursie werd begeleid door meerdere vrijwilligers uit de omgeving. Zij boden waar nodig hulp, vertelden wat ze zagen en lieten ons zoveel mogelijk voelen.

 

Ik was ruim de jongste van de groep en de eerste buitenlander sinds jaren. Ik stond dan ook al snel bekend als “the Dutch girl”. Dat bood meteen gespreksstof, want wat zijn de verschillen in blindenland? De vrijwilligers vertelden mij daarnaast maar wat graag over het Lake District, dus zelfs de busritjes, waarbij ik niet veel meer van het gebied meekreeg dan dat het heuvelachtig was, veranderden in een bron van informatie en gezelligheid.

 

Topprestatie

Mijn 3-jarige kleuter was gedurende de hele week een baken van rust en concentratie. Net als ik moest Wilka even wennen aan het langzamere tempo van de groep (de oudste dame was ver in de tachtig), maar al snel leek ze het te accepteren. Ze volgde de groep of degene die mij begeleidde, maar bleef meedenken en trok haar eigen plan. Soms werd ik gekoppeld aan een begeleider die dit en mijn verlangen naar onafhankelijkheid snel doorhad en die Wilka en mij zonder al te veel zorgen vooruit liet gaan. Van achter ons klonken dan instructies over richting en toch ook nu de overbodige maar goedbedoelde waarschuwingen voor ongelijke ondergrond en opstapjes. En natuurlijk de zeer terechte complimenten over Wilka’s prestaties, want wat leverde zij goed werk!

 

Britten staan open voor geleidehonden, heb ik gemerkt. Een beetje té, zelfs, beaamden andere geleidehondengebruikers. Wilka werd regelmatig begroet met een enthousiast “Aren’t you gorgeous!?”, gevolgd door een knuffel. In Nederland laat ze zich – heel begrijpelijk – weleens afleiden door aaiers, maar zelfs deze uitbundige Britse stemmen kregen haar niet uit haar concentratie. Ze bleef staan (veel keus had ze niet), kwispelde soms een beetje en liet de aandacht gelaten over zich heen komen. Als ik haar dan zachtjes zei door te lopen, gehoorzaamde ze alsof er niets was gebeurd.

 

Britse vlam

Hoewel Wilka even vergeten leek te zijn dat ze bekendstaat als ‘kleuter’, zag ze overal de lol van in. Zelfs ons oude vertrouwde tochtje naar de bushalte in Nijmegen was helemaal geweldig: koffer is vakantie, dus feest! Navigeren op Schiphol vond ze net als vorig jaar prachtig en wederom slaagde ze erin me in dat gekkenhuis om alle koffers, hekjes en onvoorspelbare mensen heen te loodsen. Vliegen was even spannend, maar veilig op schoot hangen deed wonderen. Ook tijdens een boottocht en de vele ritjes in de minibus klom ze regelmatig op schoot, dit keer om gefascineerd uit het raam te kijken. In The World of Beatrix Potter waren scènes uit Potters dierenverhalen tot in detail nagebouwd. Terwijl ik bewonderend mijn vingers over de konijnen, planten, eekhoorns en meubeltjes liet gaan, keek Wilka haar ogen uit en besnuffelde ze heel zachtjes een versie van het meisje Lucy. Toen iedereen even later stond te luisteren naar uitleg over een scène op een eiland midden in een meer, legde Wilka haar kop op het hek om zo de boel eens grondig te bestuderen.

 

En dan was daar haar jonge, blonde, Britse vlam in de vorm van een collega-geleidehond. We probeerden hen nog uit te leggen dat een langeafstandsrelatie geen optie was, maar ons advies werd genegeerd. Het was liefde op het eerste gezicht en zodra ze de kans kregen, raceten die twee fanatiek achter elkaar aan.

 

Klautertocht

Door een bijzondere ontmoeting kregen Wilka en ik de kans het prachtige heuvellandschap te ontdekken. Op dinsdagochtend werd ik gekoppeld aan een vrijwilligster met wie het meteen klikte. Zij vroeg wat we op woensdag zouden gaan doen, ik vertelde over onze vrije dag en mijn wens op pad te gaan en lekker te bewegen, zij bood aan ons mee te nemen tijdens een wandeling die ze met een vriend zou maken en het was geregeld. Spontane ontmoetingen, het voordeel van alleen reizen.

 

De dag erna reden we naar Loughrigg Fell, een van de heuvels in het Lake District. Wilka leidde me het eerste stukje omhoog over een asfaltweg en daarna heeft zij zo’n vier uur lang kunnen ontladen. Terwijl zij rondrende en de boel eens goed onderzocht, klommen wij naar de top en aan de andere kant weer naar beneden. Mijn twee metgezellen bleken ontzettend goede gidsen, die mij beheerst hielpen. Ik kreeg informatie over op- en afstappen en andere zaken waar ik rekening mee moest houden, maar ze wisten heel goed dat ook mijn voeten mij veel vertellen en dat het geen zin heeft me te overladen met informatie. Ik liep vol vertrouwen met hen mee, hand op een arm, ondanks het feit dat zulk onvoorspelbaar terrein me in eerste instantie onzeker maakte. We kenden elkaar nog maar kort, maar onze communicatie ging als vanzelf. We klommen een stukje omhoog op handen en voeten, waarbij mijn hand op de rotspunten werd gelegd waaraan ik het meest zou hebben. Wilka stond boven ongerust te wachten en hield me nauwlettend in de gaten. Pas toen ik weer veilig op twee benen stond en ik haar even had geknuffeld, rende ze er opgelucht vandoor.

 

Dankzij deze mooie mensen ontdekte ik de schoonheid van het Lake District. We luisterden naar de stilte en genoten van de zon. Ze legden mijn hand op de muren die land afbakenen en op typische begroeiing. Ze vertelden me over de schapen, de geschiedenis van het gebied, hun leven daar. Het was een hele bijzondere dag.

 

Eens een rebel...

Hulp bieden en aannemen leek voor iedereen heel vanzelfsprekend. Toen ik een hotelmedewerker vertelde dat ik aan het begin echt even moest wennen, reageerde hij verwonderd. “Je bent op vakantie, laat het maar lekker voor je doen.” Ja maar, ja maar... Het bleek zinvol advies, maar er zijn grenzen. Gelukkig vond ik vriendelijkere en subtielere manieren om mijn punt te maken en werd dat geaccepteerd. Als me bij het instappen van de minibus werd gevraagd of ze Wilka voor me moesten vasthouden, sloeg ik dat beleefd af en liet ik Wilka het trapje zoeken. Waarschuwingen voor op- en afstapjes beantwoordde ik, maar ik lette op Wilka’s signalen. Ik zou niet weten hoe vaak ik de vraag “Are you all right?” met een “Yes, thank you” beantwoordde, waarna het kort onderbroken gesprek weer werd opgepakt. De geruststelling dat ik me redde was genoeg en zo erg was het nou ook weer niet te weten dat er op me werd gelet op plekken waar ik totaal niet wist waar ik heen moest. De manier waarop mijn groepsgenoten – stuk voor stuk hartelijke mensen – met dit alles omgingen, was daarbij stiekem ontzettend interessant om gade te slaan. Fascinerend ook hoe ik me soms haast een rebel voelde alleen door dingen zelf te doen. Proberen of ik ook via een andere weg naar het veldje kon waar ik Wilka uitliet. Voor degene uitlopen die mijn tafelgenoot naar ons diner begeleidde. De aangeboden arm niet aannemen en zeggen dat Wilka wel volgt. En ondanks die overdosis hulp, werd die ruimte me ook zonder moeite gegeven.

 

Hoe zeer ik ook genoot, de drang om toch eventjes helemaal zelf op pad te zijn, bleef. Toen op vrijdagmiddag bleek dat we tot de avond geen plannen hadden, was de keus dan ook snel gemaakt en glipten Wilka en ik het hotel uit. Gewapend met een navigatieapp vonden we samen onze weg naar het dorp Windermere, waar ik na wat rondvragen een souvenirwinkel vond. Ik vertelde dat ik graag iets leuks mee zou nemen naar Nederland. Na de inmiddels vertrouwde enthousiaste uitroep en knuffel voor Wilka, die ze maar weer zwijgend aannam, nam de medewerkster me zonder verdere hulpvraag van mijn kant mee de winkel door. Ze gaf me allerlei dingen in handen, beschreef de plaatjes en noemde de prijzen. Ja, aan sommige vormen van behulpzaamheid zou ik best kunnen wennen. Maar dan wel in combinatie met een tochtje als deze. Mijn app vertelde me welke straten ik in moest, ik vertelde Wilka wat ik van haar wilde en zij wees mij de stoepen, oversteekplaatsen en zijstraten. Vlakbij het hotel stopte een auto naast me met een van de medewerkers aan het stuur. “Do you know where you’re going?” “Yes I do, thank you!” antwoorde ik vrolijk en liep door. Het was nog waar ook: naar het hotel. Via welke weg ik daar zou komen, dat merkte ik vanzelf.

 

“Zal ik je koffer even dragen?” Pas na mijn goedkeuring en nadat ik het handvat losliet, werd mijn bagage door de conducteur de coupé in gedragen. En in de bus, die mij nadat ik iemand aansprak vriendelijk werd gewezen, mocht ik het weer zelf doen. Welkom terug in Nederland. Geen rebel meer, maar wel heimwee naar een prachtig gebied met prachtige mensen.