Kanaalconcert Apeldoorn: mooie klanken langs het water, herrie uit de lucht

Op deze warme zomeravond van 26 augustus 2017 stromen mensen massaal naar het water en strijken neer op het gras. Enkele bootjes dobberen vlak voor het podium, waarop zo het Orkest van de Koninklijke Luchtmacht zal plaatsnemen, vergezeld door Trijntje Oosterhuis. Als wij aankomen is een rustig plekje vinden al behoorlijk lastig. Of toch niet. We ploffen neer op een opvallend leeg stuk gras en vermaken ons vervolgens kostelijk met de reacties van anderen. Keer op keer komen er mensen aangesneld, verrast door zo veel ruimte. Dan draaien ze zich om, en... “Maar hier zie je alleen maar geluidstent!” En weg zijn ze weer. Dat het twaalfde Kanaalconcert Apeldoorn hier beter klinkt dan op veel plekken met zicht, is geen reden genoeg te blijven. Grinnikend staar ik naar de tent, want ja, dat maakt voor mij toch geen verschil en mijn metgezellen weten ook heel goed waar het bij muziek echt om draait. De toon is gezet. Laat het orkest maar beginnen.

 

Speelse kracht

En wat voor orkest. Pop, rock, klassiek; aldus chef-dirigent Jasper Staps is het allemaal muziek. Een mooi statement, maar het blijft niet bij woorden. Schijnbaar moeiteloos slaan ze de wanden van de hokjes kapot. Klassiek in een modern jasje, popnummers in onverwachte arrangementen, het lijkt hen niet uit te maken. De stille, ‘serieuzere’ stukken komen niet tot hun recht in deze setting van pratende mensen en buitenlucht. Dat het orkest ook dit publiek haar veelzijdigheid wil tonen is op zich een loffelijk streven, al betwijfel ik enigszins of dat veel oplevert. Na de pauze starten met een zachte melodie vind ik echter geen slim besluit. Zelf zou ik kiezen voor een welluidend akkoord dat vakkundig gesprekken doorbreekt. De strakke, speelse kracht waarmee het orkest Trijntje’s zang aan alle kanten omarmt, optilt en dan weer zachtjes meevoert past hier beter. Ook al vind ik de muziekkeuze net wat minder interessant dan die van eerdere theaterconcerten die ik bezocht, toch weten ze me wederom te verrassen met hun abrupte wendingen, onverwachte wisselingen en rake timing. Al is dat eigenlijk geen verrassing meer.

 

Status

Tussen haar zuivere zang en overtuigende uithalen door, spreekt Trijntje enthousiast over haar ervaringen met het orkest en omschrijft het als “een warm bad” en “een familie”. Over hun muzikaliteit rept ze nauwelijks. Maar dat deze mensen kunnen musiceren ligt er ook wel zo dik bovenop, dat elk woord daar waarschijnlijk alleen maar onrecht aan doet. Ook zonder Trijntje’s woorden is hun status helder. Immers, welke dirigent kan zonder enige schroom stellen dat een zangeres van dit kaliber het orkest begeleidt? Het duurde ook even voordat Trijntje de bune betrad. Eerst mochten eigen solisten hun tonen over het water onze kant op laten zweven. Hoewel een deel van het publiek duidelijk voor Trijntje Oosterhuis een plekje langs het water zocht, is het helder: het orkest is de hoofdact van vanavond. De zangeres in kwestie lijkt hier totaal geen moeite mee te hebben; ze vertelt met trots dat het een eer is om door dit orkest te worden gevraagd.

 

Knallende finale

Een bedankje vanuit – vermoed ik – de organisatie hoort er altijd bij. Helaas, want de vrouw hakkelt zich er wat onhandig doorheen. Het contrast tussen haar en de professionals op het podium wordt nog groter als er luid gekraak door de luidsprekers klinkt. Ah, de bloemen.

 

Terwijl wij nog napraten over dit goedbedoelde moment, zetten het orkest en Trijntje hun laatste nummer in. Blijkbaar leek het de organisatie een goed idee de show spetterend af te sluiten, want vanuit het niets wordt de muziek overstemd door geknal en geknetter. Het vuurwerk schiet veertig minuten eerder dan aangekondigd vol overgave de lucht in. Nog even denk ik dat het bij een paar knallen zal blijven, maar nee. Ook de geluidstechnici komen tot die conclusie en geven een flinke zwengel aan de volumeknop. Terwijl het een eindje verderop flitst, sist en ratelt, spelen muzikanten onverstoorbaar door en zingt Trijntje de vuurwerksterren van de hemel. Het publiek betuigt haar support door na de laatste tonen extra veel goedkeurende herrie te maken. “Harder dan het vuurwerk!” moedigt Trijntje aan. Maar dat kan het vuurwerk niet laten gebeuren. Onmiddellijk gillen de pijlen er fanatiek op los. Wij laten ons niet uit het veld slaan en strijden klappend, joelend en fluitend door. Ik hoop van harte dat ze het gehoord hebben, daar op het podium. Een kleine tip voor de organisatie: een knallende finale verzorgen, dat kunnen deze mensen heel goed zelf.