Freaserlijk gezellig

Het was al een jaar geleden dat hij me in Nijmegen bezocht, maar hij liep naar mijn voordeur alsof het gisteren was. Hevig kwispelend werden Wilka en ik begroet en toen zijn baas vertrok, reageerde hij nauwelijks. Al snel kroop hij tevreden op zijn kussen om bij te komen van de reis en vanaf het moment dat hij weer wakker werd, draaide hij mee in onze routine alsof hij nooit anders had gedaan. Freaser, mijn eerste geleidehond, woonde weer even bij mij.

 

Herrie

Hoewel hij bijna vier jaar geleden om medische redenen vervroegd met pensioen ging, is Freaser nu ook gewoon een oude hond. Waar hij vorig jaar nog rechts naast me liep als Wilka links van mij haar werk deed, wandelde hij nu op zijn dooie akkertje een eindje achter ons aan. Met zijn geheugen is echter nog niks mis. Na twee halfslachtige pogingen om links van Wilka uit te komen, pakte hij dat rechts lopen zonder enige aarzeling weer op. Dat hij de oudste en wijste is, demonstreerde hij toen Wilka wantrouwig tegen een hond begon te blaffen en ik mijn aandacht nodig had om haar gerust te stellen. Freaser wachtte stilletjes en onopvallend tot de rust was weergekeerd. In zijn eigen woonplaats gaan ze nog weleens mee in elkaars herrie, ook als de een helemaal niet lijkt te begrijpen waarom de ander blaft. Nu moest hij blijkbaar een punt maken. Overigens werden alle andere keffers uit de wijk vakkundig door beide genegeerd en kozen ze ervoor elkaar te steunen door stilte en kalmte. Ik liep daar dan ontspannen tussen, trots als een pauw.

 

Avontuur

Freaser verandert meer en meer in een gemoedelijke oude hond die alles wel prima vindt. Toch is en blijft hij ook de koppige lolbroek die ik negen jaar geleden leerde kennen. Toen ik hem uitliet schoot Freaser ineens een zijpad in en bleef daar stokstijf staan. Hij wilde op avontuur; niks wederom datzelfde rondje. Ik had heel wat overredingskracht nodig om hem bij me terug te krijgen. Oh ja, zo ging dat. Hij slaagde er thuis ook al snel in het enige speeltje uit de speelgoedbak te vissen waar nog een werkende piep in zit. Wilka had al maanden niet meer naar dat ding omgekeken. En blij dat-ie was! Trots kwispelend kwam hij laten zien - en vooral onophoudelijk laten horen - wat hij had gevonden. Déjà vu ten top.

 

Zij aan zij

Ik vermaakte me kostelijk met die twee viervoeters, alleen al door hun interacties te observeren. Wanneer Freaser niet luisterde omdat hij wat lekkers had gevonden in het bos, kwam de herder in Wilka naar boven en ging ze hem halen. Om er vervolgens zelf tussenuit te piepen toen ik Freaser aan het eind van de wandeling weer aanlijnde. Ook toen Freaser een weiland in schoot waar Wilka van mij niet in mag, ging ze er meteen achteraan om hem weer het pad op te krijgen. Om - je raadt het al - twee minuten later zelf dat weiland in te rennen.

 

Sinds die twee elkaar kennen leren ze niet alleen van elkaar, maar kunnen ze ook veel van elkaar hebben. Dat bleek ook nu. Zo liepen ze na Wilka's herderacties gezellig zij aan zij verder, op naar het volgende lekkere geurtje. En terwijl Freaser fanatiek met een speeltje door de kamer stuiterde om het laatste snoepje eruit te krijgen – iets wat Wilka al een week niet lukte – lag zij aan de andere kant van de ruimte en keurde hem geen blik waardig.

 

Probleem

Op een middag zat ik piano te spelen en voelde ik ineens een hondenneus onder tegen mijn arm porren. Dat is Freaser, dacht ik meteen. Hij vond het op zijn tijd ontzettend grappig mijn onderarm omhoog te duwen zodat mijn vingers niet meer bij de toetsen konden. Aai mij in plaats van dat ding, leek hij te zeggen. Maar nee, het was Wilka en ze bleef hardnekkig aandringen tot ik opstond om polshoogte te nemen. Al snel begon er een staart enthousiast op Wilka’s kussen te slaan. Aha, dus daarom schakelde ze de hulptroepen in. Ik kon Freasers geamuseerde en zelfvoldane blik haast voelen. Ik wees Wilka op Freasers kussen, waar ze eerst voorzichtig een pootje op zette maar er al snel tevreden op neerstreek. Probleem opgelost. Vanaf dat moment was het niet meer vanzelfsprekend wie ik op welk kussen kon vinden.

 

Eerbetoon

De dagen vlogen voorbij. Freaser vertrok net zo blij en makkelijk als hij binnenkwam. Hij was dolblij zijn baasjes weer te zien en ging zonder omkijken met hen mee. En zo hoort het ook. Ondanks dat Wilka heerlijk lag te slapen, voelde mijn huis die avond vreemd leeg. De volgende ochtend in het bos schoot Wilka wederom het weiland in; de tip van haar grote vriend viel duidelijk in goede aarde. Binnen merkte ik hoe ik met een extra boog door de kamer liep, zodat ik niet over het niet meer aanwezige extra hondenkussen zou struikelen. Freaser draaide met onze routine mee alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat hij ook als vanzelf weer in mijn dagritme paste en dat ik wat langer moest schakelen toen hij daar weer uit verdween, zie ik dan maar als een eerbetoon aan de vijf jaar dat hij als mijn geleidehond aan mijn zijde liep.