Door Doreen viert vier

Op 22 januari 2014 plaatste ik mijn eerste blog. Wil je leren schrijven, dan moet je schrijven, was mij verteld. Nog belangrijker: ik wilde meer ontdekken over wat ik met woorden kan doen – en zij met mij. Inmiddels zijn we vier jaar en zeventig blogs verder. Dat ik sommige het liefst met een enorme snoeischaar te lijf zou gaan, beschouw ik als een teken dat eerdergenoemde wijsheid klopt. Toch heb ik nog vaak het gevoel dat ik maar wat doe. Ik reis, ik luister, ik voel, ik denk, ik leef. Ik ontdek, ik leer, ik deel. Ik schrijf.

 

26 letters en een paar leestekens, wat kan je daar een hoop mee doen! Ze kropen in mijn vingertoppen die langs de muur van de Toren van Pisa gleden. Ze uitten mijn vreugde en verbazing over toevallige ontmoetingen. Ze deden een poging de chaos in mijn hoofd en hart te schilderen toen het ondenkbare gebeurde. Ze toonden mijn doodsangst en kwetsbaarheid op straat. Ze probeerden iets te vangen van de schoonheid in theaterzalen. Ze vormden zinloos ongenoegen om tot een uitleg die hoopt op nieuwe gedachten. Ze zijn magisch.

 

Iets aan woorden toevertrouwen die vervolgens verschijnen op onbekende schermen, betekent een stukje van mij laten gaan waar ik geen controle meer over heb. Eigenlijk vreemd dat ik dan toch keer op keer vol overgave die onuitputtelijke letterbak in duik. Maar ik ben blij met het paar stoute schoenen dat ik vier jaar geleden vond. Ze voerden me naar verrassende en onbekende oorden en ik ben absoluut niet van plan ze binnenkort uit te trekken. Hoe mooi is het dan dat ik onderweg gezelschap krijg. Misschien laat je jezelf gedachteloos dobberen, ontdek je een afslag of peddel je zo hard mogelijk de andere kant op. Wat je ook doet, ik vind het een eer dat je even meevaart op mijn woordenstroom.