Queen - A Night at the Theatre

Naast me klinkt gelach als ik voor de zoveelste keer midden in een zin mijn telefoon uit mijn zak gris. Mijn vingers vliegen over het scherm in een poging mijn wegschietende gedachten vast te leggen. Tegen de tijd dat mijn vriend de auto parkeert, staat er een warboel van steekwoorden en flarden tekst op het scherm. Deze avond wil ik nog niet loslaten. Ik wil de essentie vangen met woorden geboren uit de energie die nog in mijn lijf nagonst. Weken later ben ik nog geen steek verder met mijn verhaal. En dat terwijl het eigenlijk heel simpel is.

 

Leo Blokhuis maakte het eerste succes van Queen mee. Voor hem was de band een openbaring. Zo’n 17 jaar later groeide Roel van Velzen op. Voor hem was Queens latere stijl, met synthesizers, vormend. Samen met muzikanten Jimmy van den Nieuwenhuizen, Ralf Pouw en Xander Hubrecht tonen zij de kracht van deze invloedrijke band.

 

Via beeldende anekdotes, grapjes, frustraties over veranderend repertoire – wat ze uitvechten in de rechtszaal - en allerlei feitjes nemen Blokhuis en Van Velzen ons mee in de wereld van Queen. Hún wereld van Queen. Aan de hand van herinneringen, overpeinzingen, vragen, kennis en voorbeelden proberen ze te ontdekken wat deze band zo bijzonder maakt.

 

Aan muzikale kennis geen gebrek. De bandleden krijgen ieder hun moment in de schijnwerpers. Wat voor speciaals deed het Queen-lid in kwestie op zijn instrument? Uiteraard wordt het antwoord verduidelijkt met een demonstratie. Ook opnametechnieken worden ontleed en voorgedaan. Denk aan het live inzingen van veelstemmige koortjes, laag voor laag opgebouwd. Door de uitleg focus ik tijdens volgende nummers bijvoorbeeld meer op het spel van de bassist. Zo hoor ik nieuwe dingen tussen vertrouwde klanken.

 

En dan is er natuurlijk de muziek zelf. Wanneer een liedje wordt afgekapt, is dat eeuwig zonde. Dat ze daardoor meer kanten laten horen, maakt dat goed. Want wat kunnen deze mensen spelen. Van groots en meeslepend tot ineens klein en intiem. Van Velzens “Love of My Life” zorgt voor aandachtige stilte en vast een paar brokken in kelen. Dat hij even wat minder bij stem is en een hoge noot aan het publiek overlaat, en dat iemand af en toe storend met de volumeknop prutst, kan het talent van deze muzikanten niet verhullen.

 

Van Velzen en Blokhuis werden door een ‘andere’ Queen gevormd. Hun speelse getwist zorgt voor een leuke dynamiek tussen de heren, waardoor de avond geen verheerlijking wordt. Ook laten ze me nadenken over niet-live elementen in een show. Door letterlijk te laten zien wanneer iets niet live is, kan je er niet omheen. Een beetje meespelen met een opname en zo klinken als meer dan je bent, dat is wel heel makkelijk. Maar met vier man iets zingen dat met veel meer dubbelingen is opgenomen, gaat simpelweg niet. Wat is dan belangrijker: zo puur mogelijk, of goede muziek?

 

In de pauze komen onze eigen verhalen los. Mijn vriend zag de show van Queen in Wembley Stadium op dvd. “Ze weten die sfeer goed over te brengen. Zo ben ik er toch een beetje bij”, straalt hij. Ik werd opgevoed met de boodschap: Queen is goed, zulke muziek wordt nu niet meer gemaakt. Dat wil je als puber helemaal niet horen. Toch pronkte “Don’t Stop Me Now” trots op mijn Top 2000-lijstje van afgelopen jaar. Maar pas nu luister ik bewust naar wát hen dan zo goed maakt. Ingenieuze composities, onverwachte wendingen die mijn aandacht vasthouden, meeslepende klanken. Ja, ik begrijp het.

 

De avond is meteen een pleidooi voor de kracht van een band als eenheid. Alle muzikanten zijn even belangrijk voor het geheel. De mannen op het toneel hebben duidelijk respect voor elkaars talent en geven elkaar de ruimte. Vooral aan het eind wordt het publiek aangemoedigd mee te doen. Lang niet iedereen kan maat houden of zuiver zingen. Meestal luister ik daarom liever naar de artiesten. Maar de haast tastbare energie die ontstaat, kan ik niet ontkennen. Uiteindelijk gaat het dan om meer dan Queen. Het gaat om samen spelen en daar lol in hebben, zoals de band de hele avond al doet. Het gaat om de liefde voor muziek, en die vol overgave delen. Zie je, het is eigenlijk heel simpel.