#NU geen blog

Hier ga ik niet over schrijven, besluit ik als ik buiten sta. Dat heeft totaal geen zin. Want wat heb ik te melden? Dat Claudia de Breij geëngageerd is? Dat er geregeld hard gelach klinkt? Dat ze even later weer een gevoelige snaar weet te raken? Dat juist die combinatie zo goed werkt om ons mee te krijgen? Dat een goede band het geheel ontzettend veel leuker maakt? Waarom zou ik. Dat is toch allemaal oud nieuws.

 

Ze is bang voor “dat de oorlog komt, en dat je dan moet schuilen”. Wanneer kom je in actie? Wanneer is het genoeg geweest en blijf je veilig binnen? Ook gedurende de voorstelling #NU zijn er vragen genoeg. Ben je schuldig als je onwetend bent? Ik moet denken aan mijn gedachten in mei. Ik durfde te stellen dat het eigenlijk heel simpel is. En daar sta ik nog steeds achter. En toch, een kant-en-klaar antwoord is er niet. Blijkbaar kan iets tegelijk ingewikkeld en heel eenvoudig zijn. Een last die tot vertwijfeling leidt, en een voorrecht waar je prachtige dingen mee kan doen.

 

Van De Breij dus geen voorgekauwde oplossing. Wel een mooie metafoor. Als je ‘muziek maken’ goed als metafoor toepast, heb je me. Zij heeft me. Muziek is ook gewoon het wondermiddel tegen bijna alle kwaaltjes. Blijkbaar zelfs tegen onbeantwoordbare vragen.

 

Zelden is na een mooie voorstelling de zaal verlaten zo leuk. Maar over het krachtige, veelzeggende einde wil ik ook al niet schrijven. Als jij straks in de zaal zit, wil ik het niet op mijn geweten hebben dat ik jouw verrassing heb gestolen. Gelukkig mag ik wat ik wel en niet opschrijf in dit land zelf weten. En gelukkig bestaan er ook nog makkelijke keuzes.

 

Iemand zei me laatst dat een voorstelling wat met je heeft gedaan, als je de volgende morgen wakker wordt en er meteen aan denkt. Zodra ik mijn ogen open, zingt het laatste melodietje vrolijk in mijn hoofd. Sterker nog, volgens mij heeft het de hele nacht op repeat gestaan. Meteen ben ik terug in de schouwburg, waar overal om me heen wordt meegeklapt en -gezongen. We doen mee, niet omdat we kuddedieren zijn, maar omdat het leuk is. Omdat we iets horen en voelen dat klopt. Zonder dat je, door dit kleins te doen, blijkbaar ook x, y en z bedoelt en daarop wordt afgerekend.

 

Uiteindelijk blijft er slechts een vraag over: waarom is het niet altijd zo simpel als dit? Niet iedereen klapt in de maat, niet iedereen zingt even zuiver. Niet iedereen klapt of zingt. Het doet er niet toe. We zijn samen in deze zaal, delen wat we willen, zonder de ander zijn feestje af te nemen of op te dringen. We vallen vaak zo makkelijk over een enkel onhandig, niet kwaad bedoeld woord. Hier is een valse noot geen reden tot geschreeuw of geweld. We voelen elkaars vrolijke intentie en wegen die zwaarder. Zo simpel kan het zijn. We doen mee omdat we dat willen. Dat maakt een harmonie waardevol.