Wolkbreuk

In mijn huis hoor je niet snel dat het regent. Nu klettert het op het dak van de bovenburen en ratelt het tegen de ramen. Ik moet een bus halen om op tijd met geleidehond Wilka bij de trimsalon te zijn. En Wilka haat regen.

 

Wilka aarzelt op de drempel, maar ik laat haar geen keus. Ik heb ons vertrek zo lang mogelijk uitgesteld, dus we moeten opschieten. Wat een water. Wilka gooit meteen de rem erop. Ik spoor haar streng aan en stil morrend loopt ze door. Traag, dat wel, heel traag. Had ik al gezegd dat ze werken in de regen vreselijk vindt?

 

Binnen twintig seconden spoelt het water door mijn schoenen. Om plassen navigeren heeft geen enkele zin. Er is geen ontkomen aan. We zijn drijfnat, en nog maar net vertrokken. Voor Wilka is de maat vol: ze draait zich om en trekt me terug in de richting van ons huis.

 

Streng, gespeeld vrolijk, gefrustreerd; terwijl het water langs mijn gezicht druipt, probeer ik alles om Wilka in beweging te houden. In dit weer wil ik niet ook nog eens twintig minuten op de bus moeten wachten. Door de neerstortende druppels en het geraas van auto’s door een laag water, kan ik me slecht oriënteren. Er liggen takken en diepe plassen. Al moeilijk genoeg als je wel de benodigde concentratie kan opbrengen. Van goed het voortouw nemen is bij Wilka geen sprake. Mokkend en zielig loopt ze het gewenste zijpad voorbij. Volgens mij zou ze het liefst ergens veilig wegkruipen. In plaats daarvan duurt door haar protest de ellende nog langer.

 

Luttele momenten voor de bus arriveert, bereiken we de halte. Maar helaas, als we de bus uitstappen, hoost het nog steeds. Ik schuil even in het bushokje om op mijn telefoon mijn navigatie te raadplegen. Ik ben eerder bij de trimsalon geweest, maar waar op die route deze halte ligt, heb ik niet scherp. Mijn natte vingers glijden tevergeefs over het scherm en ze even droogvegen is er niet bij. Dan maar lopen en onderweg vragen.

 

Zoals te verwachten is met dit weer, kom ik geen wandelaars tegen. Met een onverwachte snoekduik schiet Wilka de tweede zijstraat in. De trimmer zal daar niet zijn. Gewassen worden kon ze de vorige keer niet erg waarderen, om nog maar te zwijgen over de waterblazer. Ik pak nogmaals mijn telefoon, maar het water op het scherm geeft het ding allerlei opdrachten die ik niet bedoel. Ik watertrappel door naar de volgende zijstraat. Te breed voor de straat die ik zoek. En verder kan het haast niet zijn. Dan maar terug en kijken welk doel Wilka in gedachten heeft. Hopelijk weet ik dan waar ik ben en waar ik heen moet.

 

Als we voor de tweede keer de zijstraat oversteken, trekt Wilka me alvast naar links. Ze kan keurig recht oversteken, maar ze is mijn koppigheid duidelijk spuugzat. Ze kijkt zoekend naar de gevels die we passeren. Dan trekt ze me een portiekje in. Typisch Wilka, ze heeft me tijdens regenbuien wel vaker onder overkappingen geparkeerd. Achter de deur voor me brandt licht en ik voel een deurklink. Een winkel misschien? Daar kan ik in ieder geval droog de weg vragen.

 

“Waf”, klinkt het niet onvriendelijk als ik de deur open. En zo’n sterke hondengeur hangt niet overal. Dan word ik begroet alsof ik werd verwacht. Echt, besluit ik terwijl ik Wilka aan de zorgen van de trimster overdraag, soms is ze te braaf voor deze wereld.