Ik had het allemaal zo goed geregeld.
Zodra ik lees dat Kensington weer gaat optreden, en dat ik daar rechtstreeks bij kan zijn, is de keuze gemaakt. Alleen op de bank, met mijn concertmaatje voor het eerst bij een optreden van deze mannen ver weg, en geen voelbare spanning, aanstekelijk gejuich, overweldigend geluid. Maar ik mis livemuziek zo ontzettend. Hoe raar het ook zal zijn, ik koop meteen een kaartje.
Maar dat alleen op de bank, dat blijft knagen. Zonde toch, om zoiets niet te kunnen delen? Dus wanneer mijn vriend heel ‘toevallig’ die dag langs moet komen voor een andere afspraak, is zijn avond zo ineens volgepland. En ja, als mijn koptelefoon dan plaats moet maken voor slechte luidsprekers van mijn laptop, kan hij vast goede boxen regelen. Ik zorg voor wat lekkers. Geen filestress en roezemoezende Ziggodome. Wel op tijd de boel aansluiten, klaarzetten, inloggen. En als dan op de livestream van Amsterdam de kerkklok 21.00 uur slaat, herken ik toch een vreemde vorm van die ongeduldige, nieuwsgierige, haast blijde concertspanning.
De eerste tonen zijn veelbelovend. Door boxen op mijn salontafel in plaats van omringd door fantastisch overrompelend geluid in een concertzaal, maar wat kunnen ze spelen. Weten dat het live is, doet ook iets. Want ik weet dat met mij velen hetzelfde horen als ik. Waaronder mijn concertmaatje, maar een appje ver weg. De euforie duurt een paar seconden. Schrik gaat door mijn lijf wanneer de ene hapering de andere volgt. Heb ik iets fout gedaan? Had ik toch in moeten loggen via een andere browser? Moet ik eruit, iets missen om verbetering te krijgen? Maar nee, ook bij mijn concertmaatje zijn problemen. Fijn, zo’n check. Ik kan de twijfels over wel of geen actie loslaten, maar slinger heen en weer tussen zo goed mogelijk genieten en balen. Dit verdienen die muzikanten, die zo dapper waren dit experiment aan te gaan, niet. Dit verdient die muziek niet!
En dan, na een paar nummers, gebeurt waar ik al bang voor was. De hapering verandert in een onheilspellende, beklemmende stilte. “Live stream offline”, staat er kil. En toen begon het contact pas echt. Via de app, lezen van reacties op Facebook, gerustgesteld worden dat dit niet alleen bij mij gebeurt. Een crue manier van samen met vreemden dit concert beleven. En steeds vraag ik me af wat ik allemaal mis. Teleurgesteld kauw ik op mijn zorgvuldig uitgekozen koek. Geen detail bij plezier. Een troostkoek.
31 minuten later komt het verlossende appje: mijn concertmaatje heeft gelezen dat je de stream kan verversen. En jawel, er klinkt weer muziek. Een heel ander nummer dan waar we waren gestopt. Wat voor moois heb ik allemaal wel niet gemist? Zal ik dat ooit nog horen? Maar wacht eens even, het hapert niet meer. En wat klinkt dit goed! Mijn eerdere gedachten worden zonder pardon weggevaagd door de muziek. Ik had mijn teleurstelling op Facebook gedeeld, alleen al om iets te doen te hebben. Alles beter dan staren naar dat scherm met die nare, nare tekst. Dat mijn telefoon meldt dat er reacties zijn, doet me niets. Ik zit, ik luister. Meer hoef ik niet, meer wil ik niet. Niks of niemand krijgt me van deze bank. Ik gun me alleen een kort woord, een snel appje af en toe. Want dit delen maakt het nog beter. Wat een mooie arrangementen met het strijkkwartet. Wat een energie. Ik laat me meevoeren. Ja, dit had ik gemist.
Als de band na afloop hoort dat het concert nogmaals wordt gestreamd, lijken ze verrast. Raar dat zij speelden, terwijl zovele fans gefrustreerd naar stilstaand beeld staarden. Raar dat het live-element eraf is. En ook zonde dat ik het niet zie in de volgorde die zij vast met zorg hadden uitgekozen. Maar opstaan is geen optie. Dat wordt laat slapen, maar ach, ik wilde toch een concertervaring? De eerste nummers klinken zoveel beter zonder gehakkel. En als het eerste voor mij nieuwe lied komt, voel ik toch weer die concertspanning: wat zal er komen? Het volgende begint. Maar hé, hadden we dit niet al gehoord? “Het was toch een halfuur op zwart?” Verbaasde appjes gaan over en weer. En dan dringt het tot me door. Ze hadden de stream herstart. En waarschijnlijk maakte die vertraging dat het werkte. Wat we hadden gezien, was allang niet meer rechtstreeks. In dat nare, vertwijfelde halfuur, hadden we maar één nummer gemist.
Tijdens het concert was het enige dat ik liever wilde: daar zijn. Me nog meer omringen met die klanken. Achteraf vertelden de bandleden dat zij alles hoorden via oortjes. Anderen hoorden slechts accenten, zoals een harde klap op een drumstel. Natuurlijk, daar was versterking helemaal niet nodig. Wat ik hoorde, waar ik zo graag bij wilde zijn, bestond eigenlijk alleen in hun hoofd. Voor dit concert was geen locatie beter dan mijn huiskamer.
Het concert wegklikken voelt raar, maar ik kan tevreden slapen wanneer me duidelijk is dat ik alles heb gehoord. Als ik lees dat anderen al eerder doorhadden dat de stream weer liep, kan ik dat laten gaan. Zonde van de frustratie en de teleurstelling over al dat moois wat me alleen in gedachten werd ontnomen. En hoewel het netjes wordt opgelost en we een link krijgen om het volledige concert te bekijken, komt dat moment, het hele concert voor het eerst van begin tot eind ervaren, niet terug. Maar het was het allemaal waard. Want wauw! Ook al was het met vertraging, en kan niets tippen aan een concert bijwonen, ik maakte wel mee hoe een van mijn favoriete bands mooie en krachtige versies van hun materiaal speelde en verhalen deelde. En ook al is één iemand naast me heel iets anders dan een zingende of juist zwijgende zaal propvol publiek, en een app heel iets anders dan elkaar aankijken en het plezier in iemands stem horen, was er weer iets om samen te delen. Iets om over na te praten. Er zitten vast allerlei levenslessen in deze avond. Over controle, plannen, aanpassen, loslaten, in het moment zijn, hoe dingen in je hoofd vaak veel dramatischer zijn. Maar ik vind dat voor nu maar één ding telt: goede muziek overwint altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten