Week met Wilka

Het is al een jaar en ruim negen maanden geleden dat mijn vorige geleidehond verhuisde. Haar gezin geeft haar niet alleen een fantastisch pensioen, maar gaf ons ook een heel dierbaar cadeau. En dat deel ik maar wat graag. Dus keren we in deze regenachtige herfstmaand terug naar afgelopen juli, toen ik vol spanning wachtte op haar komst. Wilka kwam een week logeren.

 

Puppy en kruimeltje herenigd

Blij komt ze ons huis binnen, voor het eerst in haar leven. Want na haar zijn ook wij verhuisd. Esmee dartelt vrolijk kwispelend om haar heen en Wilka is druk met haar ontdekkingstocht door huis en tuin. Pas daarna heeft ze wat tijd voor mij. Wat is ze groot! En wat een hoop haar! Achteraf blijkt dat de toon te zetten voor de week. Maf dat zo veel meteen weer vertrouwd is. Maf hoeveel je blijkbaar vergeet.

 

Bij het afscheid wordt me op het hart gedrukt goed voor haar te zorgen en ik geniet ervan hoe de rollen zijn omgedraaid. Het zegt me alles wat ik weten moet. Dat bevestigt Wilka nog even dunnetjes door de eerste dagen boos te zijn op de wereld. Ze is er wel, maar ook niet helemaal. Ze gaat mee en maakt contact, maar ze houdt een deel van zichzelf achter. Knuffelen is op zich prima, maar eigenlijk ook weer niet. En dichtslaande autodeuren doen haar hoopvol opkijken. Ze doet zoals ze eerder deed als ik weg was.

Slim stel

Ondertussen vindt Esmee het maar lastig mijn aandacht te moeten delen. Als Wilka me net als zij ’s ochtends wil begroeten, stapt kruimeltje ertussen en trekt Wilka zich meteen terug. Ik laat hen zien dat er ruimte is voor twee, en meer dan genoeg knuffels. Na een paar dagen besluit Wilka ineens dat ze hier blijkbaar toch hoort, in ieder geval voor nu, en blijft staan om geknuffeld te worden. Esmee voelt het verschil meteen aan en doet niet eens meer een poging haar te blokkeren. En dus begin ik mijn dag met twee honden tegen me aan. Wat een rijkdom.

 

Wat kun je ver komen in een week. Op zo veel vlakken. Hoewel de honden niet proberen elkaars brokken te stelen, staat de een wel het liefst bij de ander te dringen. Om te voorkomen dat de eter zich opgejaagd voelt, stuur ik eerst de ander in de mand. Na een paar maaltijden kennen ze de volgorde en staat Wilka uit zichzelf bij de zak voer op haar beurt te wachten, terwijl Esmee meters verderop eet.

 

Drie op een rij

Toen Wilka mijn geleidehond was en mijn eerste geleidehond Freaser kwam logeren, liep die zonder aarzelen rechts mee, maar wilde me eerst wel het liefst leiden. Toen hij zag dat Wilka dat prima kon, was het goed. Niet Wilka. Die peinst er niet meer over me te helpen. En voor me aan de kant gaan? Ben je gek?! Ze is overduidelijk met pensioen en het is geweldig dat ze daar zo van geniet.

Hoewel ze al snel meedraait in ons huishouden, is rechts lopen maar stom. Terwijl Esmee me links leidt, sloft Wilka achter me aan op standje senior. Wanneer Esmee haar tuig af heeft en beide honden links van me lopen, zodat ik mijn rechterhand vrij heb om met mijn taststok te tikken, blijkt ineens dat Wilka toch nog niet zó oud is. Weten waar ze heen gaat helpt ook. Als we de tweede keer naar het bos gaan, loop ik ineens een stuk vlotter en gezellig tussen beide honden in, trots als een pauw.

 

Nog trotser ben ik wanneer we een afspraak in Nijmegen hebben en Wilka even terug mag naar de stad waar we jaren woonden. Ookal stopt ze niet meer voor stoepranden en wandelt ze ineens de straat op om in een plas te spetteren, haar werkverleden zit nog in dat koppie. Ik zit nog niet in de trein of Wilka parkeert zich als vanouds tussen mijn benen en ploft neer. Even kijkt Esmee naar die hond die zomaar haar plek inpikt, maar dan gaat ze zonder morren naast haar liggen. En hoewel we nog maar een paar dagen met zijn drietjes op pad zijn, lopen we soepel over het chaotische Keizer Karelplein vol gelijkvloerse stoeprandjes en drukke oversteken. Esmee leidt me vakkundig en trefzeker, nog vrolijker dan anders door de haar onbekende route. Wilka volgt. Rechts, dat ook nog. Ik voel me letterlijk een tussenpersoon: ik moet Esmees enthousiasme over dit nieuwe avontuur een beetje temperen zodat Wilka mee kan komen. Die is inmiddels 10, dus een klein beetje respect mag de jeugd best opbrengen.

Gratis entertainment

Misschien wel het leukst is het duo in het bos. Hoewel ze gedurende deze week maar één keer stoeien, zijn ze onafscheidelijk. Waar de een snuffelt, snuffelt de ander. Dan weer huppelt Esmee voorop, dan weer is het Wilka die Esmee nieuwsgierig maakt. Terwijl ik wandel, heb ik gratis entertainment. Pas nu vallen echt de verschillen op. Esmee loopt vaak op of vlak naast het pad, trekt soms een sprintje, maar komt pas echt los als ze een speelmaatje treft. Wilka vermaakte zich altijd al prima alleen. Ze is zeker niet meer de kleuter die als een idioot tussen de bomen door zigzagde, maar duikt wel geregeld de bosjes in. En als er een dummy in beeld is, is ze al helemaal niet meer te houden. Daarin is ze geen spat veranderd.

 

Die dummy maakte sowieso dat we weer vriendjes werden. Toen Wilka op een ochtend zag dat ik de dummy in mijn zak stopte, mocht ik haar ineens uitgebreid kroelen en stond ze tevreden tegen me aan met haar lome kwispel. Esmee vindt apporteren leuk en ze had het snel onder de knie. Waar het een hele uitdaging was om Wilka te laten wachten tot een dummy was verstopt, of haar eerst andere commando’s te laten opvolgen, deed Esmee dat vrijwel meteen. Want apporteren is leuk. Net als spelen, snuffelen, andere oefeningen doen. Net als alles, eigenlijk. Voor Wilka ligt dat totaal anders. Net als in haar jonge jaren piept en jengelt ze als ze op haar beurt moet wachten. En mag ze gaan, dan rent die senior die kleine snelle kruimel er gewoon uit. Zelfs wanneer Esmee een voorsprong heeft. Wanneer Esmee een dummy komt terugbrengen, staat Wilka ongeduldig te wachten. Mij best, lijkt Esmee te denken, als jij hem zo graag wil, alsjeblieft. En niet ik, maar Wilka neemt het ding in ontvangst.

Ik kan de verleiding niet weerstaan Wilka kort te laten zwemmen. Vol overgave plonst ze het water in, op jacht naar de dummy. En die kleine labrador? Zou haar jaloezie om aandacht haar voor het eerst verder het water in lokken dan haar buik? Bekijk het maar. Dat doet Esmee letterlijk van een afstandje. Ze lijkt zich af te vragen waar haar soortgenoot in vredesnaam mee bezig is en komt zich pas weer melden als Wilka op het droge is.

 

Meerdere keren kreeg ik de vraag of het na zo’n week niet moeilijk is weer afscheid te nemen. Dat antwoord is simpel: totaal niet. We parkeren bij Wilka in de straat en openen de achterklep. In één streep loopt ze vlot over de stoep en wacht ongeduldig voor de deur tot haar familie haar enthousiast verwelkomt. Terwijl we in de tuin wat drinken en verhalen uitwisselen, gaat ze iedereen steeds af voor een knuffel, ook ons. Het is fijn dat we niet meteen hebben afgedaan. Dankbaar vanwege deze heerlijke en gezellige week keren we huiswaarts. Verdrietig zijn we niet. Want wat is er nou fijner dan om Wilka achter te laten op de plek en bij de mensen waar ze het liefst wil zijn?