"Hartelijk
dank voor uw interesse in ons bedrijf. Helaas voldoet u niet aan ons
profiel." Het resultaat van mijn sollicitaties tot nu toe. Om hopeloos van
te worden. Maar schoenen vol lood brachten mij nog nooit waar ik zijn wilde.
Wie niet waagt... En de aanhouder... En inderdaad: een telefoontje, een enthousiast
gesprek, een kans! Maar toen was daar het UWV.
Na mijn
derde stage besloot ik dat ik nu op zoek ging naar het echte werk. Letterlijk.
Inmiddels weet ik dat mezelf ontwikkelen en nuttig maken zo veel meer
voldoening geven dan thuis zitten. Een werkervaringsplek klonk me dan ook als
muziek in de oren. Na het positieve gesprek kwam ik meteen in actie en belde het
UWV. Ik krijg vanwege mijn visuele beperking een uitkering en wilde weten wat mijn
opties en plichten zijn. "Waarom sta je nog niet ingeschreven in
Nijmegen?" "Waarom heb je je niet ingeschreven op werk.nl?" Ik
had mijn verhuizingen altijd netjes doorgegeven en op werk.nl wordt met geen
woord over mijn WaJong-uitkering gerept. Toch had ik blijkbaar moeten weten dat
deze zaken ook op andere plekken moeten worden geregistreerd. Het zal wel aan
mij liggen. Ik voelde me dom. Had ik echt kansen laten liggen?
De vraag die
ik in eerste instantie stelde, werd niet beantwoord. De man vertelde me dat het
UWV een werkervaringsplek moet goedkeuren, dat deze wel bij mij moet aansluiten
en dat ik daarom eerst een gesprek met een arbeidsdeskundige moest regelen.
Ervaring opdoen, in welke vorm dan ook, lijkt mij altijd beter dan stilletjes
je handje ophouden. Ook dat zal wel aan mij liggen. Stukje bij beetje werden
mijn vastberadenheid en blijdschap de grond in getrapt.
Na het
denegrerende gesprek stuurde ik zoals afgesproken een mail naar de afdeling
Nijmegen. Na een week radiostilte volgde ik deze op met nog een mail, vergezeld
van een begripvol, vriendelijk verzoek om antwoord. Niets. Ik voelde hoe die
veelbelovende mogelijkheid steeds verder van me wegdreef. Ik schraapte mijn
laatste beetje moed bij elkaar en belde opnieuw. Ik werd doorverbonden en later
teruggebeld door iemand die me helemaal niet kon helpen. Uiteindelijk kreeg ik
een arbeidsdeskundige aan de telefoon. Zij was oprecht enthousiast dat een
bedrijf interesse in me had en beantwoordde mijn vraag kort maar krachtig. Aan
een werkervaringsplek stelt het UWV geen eisen. Als ik maar doorgaf waar en
wanneer ik werkte, kon ik meteen aan de slag. Mosterd na de maaltijd smaakte
zelden zo bitter.
Het duurde
weken, maar ik heb duidelijkheid. Mijn vastberadenheid heeft al lang weer de
kop opgestoken en ik solliciteer door. Als ik opschrijf dat ik door mijn
eerdere werkervaring steeds bewuster werd van de kracht van heldere, eerlijke
communicatie kan ik een wrang glimlachje niet onderdrukken. Voor de vragen die
ik had, is er maar eentje in de plaats gekomen. Wil het UWV mij eigenlijk wel
aan het werk hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten