Stilte in mij

Donderdagavond 4 mei. De trompet heeft geklonken, de klok slaat 8 uur. Vogels fluiten. Mensen herdenken. We zijn stil. Ik ben stil.

 

Mijn hoofd zit vol gedachten, toch is het ook daar stil. In mijn hoofd geen echo’s van schoten, harde stemmen, doodsangst. Ik vrees niet voor oorverdovend gebonk op de deur, buren die uit hun huis worden gesleurd om wie ze zijn. Ik ben thuis. Ik voel me veilig. Velen kunnen dat niet zeggen. Omdat ze het niet zijn. Omdat herinneringen hen volgen waar ze gaan. Omdat ze nooit meer iets kúnnen zeggen. Ik ben stil.

 

Ik ben stil. Uit respect. Voor wat belangrijk is. Zo veel onmogelijke vragen, die toch een antwoord eisten. Zo veel keuzes die nooit keuzes zouden moeten zijn. Ik ben stil.

 

Zo veel mensen met een naam, dromen, gevoelens, gedachten, wier toekomst in een enkel moment voorgoed werd uitgewist. Zo veel mensen die nooit het levenslicht zagen, omdat het verleden van hun ouders, grootouders, niet lang genoeg mocht duren. Zo veel mensen wier heden is getekend door de pijn van toen. Ik ben stil.

 

In heel Nederland zijn mensen stil. Samen, alleen, waar ze dat willen. Stil om wat kon gebeuren, wat kan gebeuren. Stil om al die mensen, die deze vrijheid niet mochten meemaken. Omdat wij de kans hebben daarbij stil te staan.

 

Ik ben vrij. Vrij om de waarden en normen die mij zijn bijgebracht, na te volgen. Idealen die mij in vrijheid werden geleerd, zonder de vraag of dat wel verstandig of veilig voor me was. Ik ben vrij om me druk te maken om onbenulligheden. Vrij om juist vandaag woorden te geven aan mijn gedachten. Uit al die gedachten ontstaat één zekerheid: ik kan een hoop denken, maar heb geen idee wat het betekent niet in vrijheid te leven. Misschien is dat wel de grootste vrijheid van allemaal.