14 oktober 2020, 19.00 uur. De allerlaatste voorstelling in Stadsschouwburg Nijmegen voor de gedeeltelijke lockdown. Wanneer er weer licht brandt op het podium, geen idee. Voorlopig de allerlaatste, en ik was erbij. Het was op meerdere fronten een afscheidsconcert.
Wie mij een beetje volgt, weet van mijn liefde voor theater. Dus dat die ook momenten en fases in mijn leven beïnvloedt, zal je niet verbazen. Een van de eerste uitstapjes met mijn vriend – kort voordat hij dat label mocht dragen – was naar een theaterfestival. Daar belandden we op de gok bij Enge Buren. Daarna heb ik ze niet actief gevolgd, ze niet vaker gezien. Maar toen we hoorden dat ze gingen stoppen, was dat sentiment genoeg om er heen te willen. Toen we de kaarten al op zak hadden, volgden nieuwe maatregelen en bleek het ineens ook voor ons, ondanks al dat moois in onze agenda’s, voorlopig het laatste concert. Nog één keer kaartjes laten zien, door de foyer, de zaal in. Er stonden extra mensen langs de route die ik al zo vaak ging. Allemaal even vriendelijke medewerkers die ons de weg wezen, de stroom reguleerden, ons welkom lieten voelen. Extra mensen voor een zaal vol plukjes publiek.
Hoewel ik Enge Buren maar één keer eerder zag, is die setting van toen wat bij dit muzikale cabaret-trio past: volle tent, zingende en joelende mensen, meedeinende vloer. Nu hadden ze de meeste meezingers geschrapt. Klappen mocht wel, en dat gebeurde ook volop. Heerlijk, dat geluid van een zaal vol positieve energie. Op het programma allerlei persiflages, zoals een dronken André H. met zijn hit “Verliefd beetje een” en de Enge Buren-klassieker “Pizza Calzone”. Sommige imitaties waren verrassend accuraat, vooral de stem van Drs. P tijdens het slotlied. Soms was daar ineens een serieus nummer, zoals “Vreemde vogels”, over het lot van vluchtelingen. Van mensen met een beperking tot al dan niet behaarde intieme delen van een vrouw, de humor ging alle kanten op. Niet per se de stijl waarvoor ik meestal de schouwburg opzoek – of, zoals H. het noemde, de ‘burgschouw’ – maar ik heb wel gelachen.
Geen diepgaande kleinkunst dus, geen nieuwe inzichten. Maar voor het komende gemis van theater was dit misschien juist wel een heel passende afsluiter. Gewoon met wildvreemden bij elkaar, ieder met een eigen verhaal en reden om hier te zijn, maar samen één publiek. Even weg uit de dagelijkse perikelen en sleur. Even ongecompliceerd samen plezier. De wens daar deze voorlopig laatste keer extra van te genieten, was duidelijk voelbaar. Ook al heb ik verder niemand gesproken, we deelden samen.
Hoewel het hun afscheid was, begeleidde Enge Buren ons de zaal uit. In mijn gedachten staan ze daar nog steeds. Artiesten op het podium, wachtend. Wachtend tot de zaal weer volstroomt, tot ze weer mogen spelen. Al tijdens het eindapplaus verlangde ik naar meer. Meer live muziek, meer omringd zijn door medeliefhebbers, meer delen, meer voelen, meer lachen, meer loslaten, meer helemaal opgaan, meer verrast worden, meer weg, meer dichtbij. Meer. We mochten het niet roepen, maar het was zelden zo waar, zo nodig. We want more.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten