Wegdromen bij De Kampvuursessies

Theater, in deze tijd geniet ik er misschien nog wel meer van dan voorheen. Dus nu het grote moois-uit-agenda-strepen weer is begonnen, en ik de voorpret over wat op de planning staat uit zelfbescherming omring met vraagtekens en misschiens, denk ik maar wat graag terug aan 25 september. Toen droomde ik weg bij een van de twee Kampvuursessies die Yentl en de Boer die avond hielden.

 

Het grootste nadeel van de coronamaatregelen in het theater - als we al dat prachtigs dat niet door kan gaan even vergeten - is dat je geen stoelen kan selecteren als je kaartjes koopt. Die optie garandeert niet automatisch goede plaatsen, maar je weet van tevoren wel waar je op kan rekenen en soms biedt een lagere rang een betere optie. Nu was het gokken, want ook voor deze voorstelling kon ik alleen een rang kiezen. Als we de zaal binnengaan, wordt ons zeer vriendelijk een plekje gewezen. Wij belanden helemaal aan de zijkant van het podium, linkser kan niet. Hoewel dat qua zicht voor mij natuurlijk heel weinig uitmaakt, vind ik het toch jammer. Ik zit het liefst in het midden, waar het geluid mooi gelijk verdeeld op me afkomt. Ook word ik wat afgeleid door zachte maar irritante echo’s. Doordat er minder mensen in de zaal zitten?

 

Maar ik had kunnen weten dat het niet uitmaakt. Wederom nemen Yentl en de Boer me mee. Ik kan schrijven over hun zuivere tweestemmigheid, maar dat heb ik al gedaan. Ze beweren zelf op een gegeven moment dat mensen hen niet uit elkaar houden. Is dat echt zo? Tuurlijk, hun stemmen klinken als een eenheid, maar zijn door hun erg verschillende klank wat mij betreft prima te onderscheiden. En dan heb ik er niet eens baat bij dat ze er niet uitzien als een eeneiige tweeling.

 

Hoewel ik een groot deel van de liedjes al ken en ook al eerder live hoorde, blijven ze goed. Zelfs al weet ik de clue, de teksten roepen meteen weer beelden op. Alsof ik in hun lied sta. Ook in de voor mij nieuwe liedjes herken ik een blijkbaar typische Yentl-en-de-Boer-sfeer en het effect daarvan op mezelf. Een liedje klinkt wat melancholisch, terwijl de tekst dat niet rechtvaardigt. Ik snap dan ook niet helemaal waarom dat gevoel wordt opgeroepen. En dan, met één zinnetje, schiet de brok in mijn keel en is alles anders. Dat is knap! Dat op het verkeerde been zetten doen ze ook met een hele andere uitwerking. De ‘haha, het was stiekem toch nog niet af’-grap werkt fantastisch. Wanneer ze zingen over de watersnoodramp ga ik ineens nadenken over hoe heftig dat moet zijn geweest. Natuurlijk heb ik gehoord over de ramp. Ik weet dat het erg was. Hoeveel mensen het trof, geen idee. Die getallen hoor je en verdwijnen weer. ‘Veel’ is ongrijpbaar. Zo veel dingen zijn ‘veel’. Dat beeld van een jong meisje, starend uit het raam, met al die geluiden om haar heen die ze nooit zou moeten horen... Zo'n verhaal blijft veel meer bij me dan de grote geschiedenis. Het lied over het einde van de wereld is een mooi voorproefje van Lacrimosa, waardoor ik extra hard ga duimen dat die voorstelling gewoon doorgaat.

 

Lang somber blijft het niet. Het publiek en - hoop ik - de mensen op het podium hebben lol om dingen waarover je je soms schuldig voelt of waarvoor je je schaamt, maar die je toch doet. Zoals liegen dat je iets best weet. De combinatie van herkenning, misschien wat gêne en hilariteit is heerlijk. We hebben samen plezier zoals dat lang geleden kon met vriendinnetjes, als stoute kinderen die achteraf giechelen om een buurman die na het belletje trekken kwaad werd. En dan is er het mij bekende “Zitten in de trein”: wat een rare gewoontes hebben we toch! Door hun stemgebruik wordt dat des te duidelijker. En toch, bedenk ik grinnikend, dat meelopen met de trein heb ik die middag nog gedaan. Ook geleidehond Wilka ziet daar het nut van in. Het wurmen laat ze keurig aan anderen over, dat dan weer wel.

 

Tijdens “Meemaken of niet” barst Christine ineens in lachen uit. Ook al is dit een van de liedjes waarin de twee grapjes maken en korte gesprekjes voeren, klinkt dit anders. Als ze het uitlegt en hun plezier doorzingen even lastig maakt, kan ik niet anders dan enorm in de lach schieten. Mooi hoe ook voor deze woordkunstenaars één woordje van de ander zo'n verschil maakt.

 

 

Een minpuntje? Nou, vooruit, een kleintje. Tussen de liedjes door maken de dames grapjes over (niet mogen) hoesten, een momentje om de keel te schrapen - wat dan natuurlijk niemand doet - en andere coronagerelateerde zaken. Logisch, je ontkomt er ook niet aan. Maar dat is nu juist wat wél fijn zou zijn. Niet om te ontkennen, maar om even op te gaan in iets anders. Omdat er nog zo veel meer is om je mee bezig te houden, om van te genieten. Om bij weg te dromen. Gelukkig kan dat in hun liedjes. Ik kan opgaan in boeken over niet-bestaande werelden, maar net zo goed in waargebeurde levensverhalen. De liedjes van dit duo sluiten naadloos aan op die smaak. Ik vertoef maar wat graag even in hun fantasiewereld, en ga net zo lief op in alledaagse dingen die ineens een verhaal zijn. Het vermoeiende van moeder zijn bijvoorbeeld, dat door al die voorbeelden ook voor een niet-moeder zowel heel grappig als invoelbaar is.

 

Yentl en de Boer staan niet alleen op het toneel. De twee musici die hen begeleiden zetten vakkundig diverse instrumenten in om de nummers meer kleur te geven. Om ze te voorzien van andere jassen dan tijdens het vorige concert dat ik bijwoonde, waardoor ze muzikaal blijven verrassen. Leuk te horen wat zo'n verschil met een nummer doet.

 

En geleidehond Wilka? Tijdens de eerste keer dat ik het duo live zag, Wilka's eerste theatervoorstelling, liet ze horen hoe eng ze theater vond. Ze was net een paar dagen 3 en liet zich er heel makkelijk van overtuigen dat wat eng bedoeld was, dat ook was. Dus natuurlijk is mijn volwassen, enorm ervaren geleidehond van ruim 7,5 jaar nu gewoon mee en ligt ze braaf bij mijn voeten. Maar dat de cirkel nu rond is, betekent niet dat we niet meer samen naar het theater kunnen. Zowel Orpheus als de andere theaters die ik dit jaar bezocht, hebben alle afstandszaken uitstekend op orde. Ik hoop dan ook nog vaak even weg te mogen dromen, te lachen, te slikken, op te laden, te voelen tijdens heerlijke avonden als deze.