"Op de
eerste rij zitten bij een voorstelling die als ‘absurdistisch cabaret’ wordt
omschreven, ik weet niet of ik dat zo'n goed idee vind." Ik begrijp mijn
vriendin volkomen, maar ze heeft één geluk: Wilka en ik werken vast als
bliksemafleider. Daarbij ben ik blij dat mijn geleidehond meer dan welkom is in
de Verkadefabriek in Den Bosch en dat er wordt meegedacht over een geschikte
plaats. Vooraan heeft ze de ruimte om lekker te liggen zonder dat iemand daar
last van heeft. Ik bedenk dat de eerste rij voor Wilka nog een voordeel heeft:
het podium is vaak hoger, dus als ze zich net als in de trein en de bus met
haar kop onder mijn stoel wurmt, ziet ze niet eens wat er allemaal gebeurt. En,
verzeker ik mijn vriendin, ik neem haar met een gerust hart mee, want zij blaft
in ieder geval niet. Tja, als je zoiets zegt, dan vraag je er natuurlijk om.
Daar zitten
we dan, netjes op de eerste rij, met Wilka aan mijn voeten. Ze heeft inderdaad
de ruimte. Het andere voordeel gaat echter niet door: er ís geen podium. Het
duo Yentl en De Boer speelt gewoon
voor ons op de vloer en Wilka kan alles uitgebreid bekijken. Eerst vindt ze het
nogal spannend. Het moet raar voor haar zijn, twee vrouwen die zingen,
instrumenten bespelen, rondrennen, gekke stemmetjes opzetten, op de grond
zitten... En dat vlak voor haar neus. Gelukkig ken ik haar reacties inmiddels
goed en kan ik mijn aandacht bij de voorstelling houden. Ondertussen stel ik
Wilka gerust, laat ik haar weer liggen en houd ik haast onbewust in de gaten of
ze rustiger wordt. Maar dan wordt het eng. En er zit een kleuter in de zaal.
Woef!
Horror op
het toneel, het bestaat. Yentl en De Boer blijken zeer goed in staat een creepy
scène neer te zetten, die menigeen in het publiek de kriebels geeft. Als
volwassenen al de rillingen krijgen, is het natuurlijk niet raar dat dit voor
kleuters te veel van het goede is. Met een verschrikte "Woef!" vliegt
Wilka overeind. Geschrokken gelach in het publiek en nog erger: op het toneel
valt het stil. Oh nee... Ik weet niet of ik moet lachen of balen en dus doe ik
het allebei. Het duo blijkt te kunnen improviseren en de dames hervinden al
snel hun concentratie. Over talent gesproken!
Wilka blijft
nog even wantrouwig, maar vindt naarmate de tijd voorbijgaat steeds meer haar
rust. Ze springt niet meer bij ieder applaus overeind en ligt uiteindelijk
zelfs ontspannen op haar zij. Ondanks mijn eerdere gêne ben ik trots op het
feit dat ze binnen twee uur zo groeit, de situatie accepteert en zich er
letterlijk bij neerlegt. Weg spanning. Maar dan komt de horrorscène terug.
Talentvol tweetal
Nu weet ik
het zeker: Yentl en De Boer kunnen dit echt. Gevoelige Wilka, die het concept
'toneelspel' niet kent, komt meteen overeind, deinst terug en straalt met haar
hele houding wantrouwen uit. Eigenlijk kunnen de twee spelers geen groter compliment
krijgen. Ik zit echter helemaal niet ontspannen te kijken: wat gaan ze op het
toneel doen? Waar gaat dit heen? En, alsjeblieft, laat Wilka haar kop houden.
Yentl en De Boer willen de aandacht van de zaal, ik niet. Tot mijn opluchting
doorstaat Wilka de scène argwanend maar stil en ontspant ze zich daarna weer.
De rest van de voorstelling gedraagt ze zich zoals het een geleidehond betaamt.
Ik kan me dan ook met een gerust hart laten meevoeren in de fantasievolle
wereld van Yentl en De Boer.
De
snoepwinkel is gesloten zit vol verrassingen. Ik ben vooral onder de
indruk van de liedjes, met sterke teksten, verrassende twists en loepzuivere en
originele samenzang. Hun sketches zijn leuk, ze spelen de rollen goed en
overtuigend. Ik denk dat die twee nog beter kunnen: nog iets meer eenheid in de
voorstelling en hier en daar toegespitstere sketches en het is helemaal af. Ik
ben benieuwd wat dit duo nog meer gaat neerzetten.
Het
ontbreken van een podium had een nadeel, maar ik ontdek ook een pluspunt: ik kan
goed horen waar de dames lopen en kan zelfs enigszins inschatten welke
houdingen ze aannemen, horen wanneer iemand zich laat vallen en ga zo maar
door. Aangezien ik dat soort dingen meestal mis, is dit een leuk extraatje.
Gelukkig kiezen ze andere slachtoffers uit het publiek en kan ik hartelijk
lachen om hun lot. Al met al is de voorstelling een aanrader en heb ik een
leuke, gevarieerde avond. Terwijl Wilka me kalm en geconcentreerd de zaal uit
leidt, bedenk ik dat het maar goed is dat cabaretiers gevoel hebben voor humor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten