“Ze vond
haar plekje in mijn leven en in mijn hart, alsof ze daar stiekem al die tijd al
was geweest” (augustus). “Het is vertrouwd: het voelt als de normaalste zaak
van de wereld” (september). Zinnen uit eerdere blogs, vol vreugde over de
ontdekkingstocht die ik samen met Loni, mijn nieuwe maatje en begeleidster, was
aangegaan. Vol hoop voor de toekomst, een toekomst met haar. Maar nu is het
november en vertellen die zinnen ineens over vervlogen dromen. Op 21 november is
Loni’s carrière als geleidehond definitief beëindigd. Een logisch besluit, het
enige mogelijke besluit, maar daardoor niet minder pijnlijk.
Loni is
precies honderd dagen bij me geweest. Dat is veel te kort, extreem veel te kort.
Eigenlijk was ik pas net begonnen met toekomstplannen maken. Zo ontzettend veel
verwachtingen, dromen en plannen zijn ineens veranderd in onmogelijkheden. Ik
zal nooit weten hoe ze zich zou gedragen op kantoor, of ik er in zou slagen
haar te leren zwemmen, hoe onze band over een maand, over een jaar zou zijn.
