Heldin van de wolkbreuk

Dinsdagmiddag, iets na vijven. Geleidehond Esmee en ik lopen het kantoor uit. Vanuit de wolken klinkt continu gerommel, maar wij lopen toch heerlijk in de zon door Arnhem. Trein in, vier minuten later trein weer uit. Of nou ja, nadat ik Esmee naar buiten moest trekken, terwijl ze normaal niet kan wachten tot de deuren open gaan. Want het regent zo hard dat zij liever doorrijdt.

Alles is nog mogelijk

Zeker weten dat we niet natregenen, of in het midden zitten? Even aarzelen we onder de punt van het doek dat deels boven het al aardig volgestroomde Openluchttheater de Goffert hangt. Dan schuiven we door; de wens voor mooi geluid overwint zonder veel strijd. Die keuze wordt niet afgestraft: de paar druppels die gedurende de avond vallen, mogen nét een buitje heten. Die leiden niet af van de twee dames op het podium, die ons onder de noemer ‘Alles is nog mogelijk’ met hun band meenemen door hun oeuvre van de afgelopen tien jaar. Of stiekem iets langer.

Saved by the ... cake?

Gelukkig voor mijn stressniveau waren ze stil, maar mijn vriend zag ze vliegen: wespen. Wespen die wel erg graag in het slot van de poort bij ons Tsjechische vakantiehuisje kropen. Een poort waar de eigenaresse deze week niet hoefde te zijn; zij had haar eigen uitgang. Dus stuurden we haar een berichtje, puur ter info. De insecten vielen ons totaal niet lastig, maar dan was ze in ieder geval gewaarschuwd. Een meesterzet, zo bleek.