Mijn achtvoetige leraar

Hij leerde me over vertrouwen op een ander, zelfvertrouwen en hoe die twee elkaar kunnen versterken. Over humor, samenwerken, onzekerheid, doorzetten, zelfreflectie, vriendschap. Zo’n tweeënhalf jaar geleden ging hij met pensioen. Destijds heel verdrietig, nu hebben we allebei al lang en breed vrede met onze nieuwe leefomstandigheden. En meer dan dat. Maar nu hij weer even onder mijn dak woont, merk ik dat onze band niet is verdwenen. Hoewel vooral zijn lijf erg is veranderd vergeleken met zijn jonge jaren en hij een stukje berustender is geworden, is hij vooral nog steeds diezelfde grote, lieve Freaser. Mijn eerste blindengeleidehond. Een hele, hele bijzondere hond.

 

She's back

Het geluid van hoog opspattend water verstoort de rust in het bos. Het daaropvolgende “Wilka! Hier!” klinkt nog veel minder vredig. Dat Wilka te pas en te onpas de modder in duikt, neem ik al lang voor lief. Maar deze vijver was uitdrukkelijk verboden terrein en na veel oefenen dacht ik die strijd gewonnen te hebben. Wilka denkt er – nadat ze de vijver maanden links liet liggen – duidelijk anders over. Het is niet eens een subtiele poging, maar een ouderwets goed bommetje. Na mijn uitroep wordt de spanning van twee tegenstrijdige prikkels (doorgaan met gestoord doen of luisteren?) haar zoals wel vaker te veel en volgen een aantal racerondjes dwars door de struiken, waarna ze zich toch maar komt melden. Het moge duidelijk zijn: de kleuter is terug.