“Van rood
hart e gefeliciteerd!” “Wat goed! duim omhoog met lichtgetinte huidskleur” Rare
zinnen? Welnee. Gewoon mijn telefoon die appjes voorleest. Inclusief emoji's.
Essentiële beeldtaal, die voor een blindgeborene als ik ondanks deze aanpassing
soms meer op wartaal lijkt.
dinsdag 24 juli 2018
donderdag 5 juli 2018
Hondje
Achter mij
in de bus zitten een moeder en haar dochtertje. Moeder heeft alle aandacht voor
haar kind en de lach van het meisje vrolijkt me meer op dan het weer. Dan wijst
moeder haar op Wilka, die zoals gewoonlijk onder mijn stoel ligt met haar kop
richting de achterkant van de bus. “Kijk, een hondje.” “Hondje!” kraait het
kind. “Ja, dat is een lief hondje hè?” vraagt moeder. Wilka is een hoop,
waaronder lief, maar een hondje? Met haar 30 kilo en dikke vacht lijkt me ‘hond’
meer op zijn plaats. Zeker vergeleken met het meisje. Vreemd eigenlijk, die
neiging om voor kleine kinderen alles te verkleinen.
Abonneren op:
Posts (Atom)