Defecte geluidskaart

Ken je dat? Je loopt door de wijk waar je al jaren woont, maar ineens is alles anders. De gebouwen zien er vreemd uit en je ziet je huis nergens. Vertwijfeld vraag je je af of je naar een onbekende plek bent geteleporteerd. Je ogen flitsen heen en weer, op zoek naar iets vertrouwds. Een droom? Niet geheel. Zo voel ik me vandaag terwijl ik mijn hond uitlaat.

Freaserlijk gezellig

Het was al een jaar geleden dat hij me in Nijmegen bezocht, maar hij liep naar mijn voordeur alsof het gisteren was. Hevig kwispelend werden Wilka en ik begroet en toen zijn baas vertrok, reageerde hij nauwelijks. Al snel kroop hij tevreden op zijn kussen om bij te komen van de reis en vanaf het moment dat hij weer wakker werd, draaide hij mee in onze routine alsof hij nooit anders had gedaan. Freaser, mijn eerste geleidehond, woonde weer even bij mij.

Het b-woord

“Hé blinde!” Het jochie, ik schat hem een jaar of 12, fietst snel door. Hij klonk alsof hij zich heel stoer voelde door zoiets te durven roepen. Ik grinnik, allerminst beledigd. Meer dan de waarheid benoemen deed hij immers niet.

 

Visueel gehandicapt, visueel beperkt, visueel uitgedaagd, zintuiglijk beperkt; er zijn allerlei nette termen die omschrijven dat mijn ogen niet functioneren. Woorden die fijntjes om de hete brei heen draaien. Die impliceren dat ik bijzonder ben, ofwel door ‘anders’ te zijn, ofwel omdat ik nog van alles kan ondanks dat grote onnoembare obstakel op mijn weg. Blind zijn zegt echter niets over wie je bent of hoe je in de wereld staat. Benoem het dan ook als het simpele feit dat het is. Niks om de hete brei heen draaien dus, want zo heet is die niet.