Voorzichtig
zoeken mijn stok en schoenen de ondergrond af. Bladeren, stokjes, takken. Ik
zet nog een paar stappen, maar sta weer stil als de takken me in het gezicht
slaan. Ik draai me om en probeer een andere richting. Een boomstam blokkeert
mijn weg. Zoekend tuur ik om me heen, maar ik zie slechts schaduwen. Shit.
Toen ik
Wilka net ontmoette en nog maar kort met haar werkte, fluisterde ik soms dat ze
wel wat saai was. Ik was Freaser gewend, een hond met een duidelijke mening en
een hond met humor. Na een paar keer dezelfde route te hebben gelopen, had hij
het wel gezien. Kwam er geen verandering, dan zorgde hij daar zelf wel voor.
Hij vertikte het verder te lopen, probeerde uit alle macht een andere kant op
te gaan, ‘vergat’ gelijkvloerse stoepjes aan te geven en ga zo maar door. Hij
was zeer goed in protesteren en staken. Ook had hij een uitgesproken gevoel
voor humor. Ik moet nog steeds lachen om de keer dat ik ineens warme lucht
voelde en een duidelijke geur mijn neus binnendrong: ik lette even niet op en
hij had me in de deuropening van de dierenwinkel geparkeerd. Het mooiste van
alles: hij wist me soms het bloed onder de nagels vandaan te halen, maar alleen
op bekend terrein.
