Trampolinehart

“Nanananana!” Vanuit het niets is hij daar weer. Als een duveltje uit een doosje springt hij tevoorschijn en begint zingend aan een wilde rondedans. Uitdagend maakt hij salto’s, springt hij op één been rond en steekt hij zelfvoldaan grijnzend zijn tong naar me uit. Hij amuseert zich kostelijk, wetend dat ik hem geen haar zal krenken. En mijn trampolinehart veert zo goed mogelijk mee met iedere bokkesprong die hij maakt.

A Chorus Line: voorstelling vol verhalen

Dansen, dat willen ze alle zeventien. Er zijn echter slechts acht plaatsen. De musical A Chorus Line toont hun auditiedag. Vanzelfsprekend wordt er dan ook veel gedanst. Maar nog liever dan hun vaardigheden zien, wil de regisseur woorden. En woorden krijgt hij, krijgen wij. Want wie zijn ze en waarom willen ze zo graag dansen?

Boem is ho

“Wilka, over.” Met opgeheven stok loop ik de straat op. Plotseling hoor ik een geluid dat ik nu niet zou moeten horen en vooral niet wil horen. Dan gaat alles ineens heel snel. En de tijd ineens heel langzaam.

 

Ik hoor het angstaanjagende geluid van een auto van rechts die met behoorlijke snelheid op ons afkomt. Vanaf dat moment draaien mijn hersens overuren. De chauffeur moet ons zien, bedenk ik. We lopen immers midden op straat. Hij moet ons zien en remmen. Maar het geluid blijft dreigend naderen.