En toen
zaten we vast in de underground. Zoekend lopen we heen en weer, onze koffer
achter ons aan trekkend. Af en toe roep ik de naam van mijn reisgenote Laura en
krijg ik een “Hier ben ik!” terug, zodat ik weet dat geleidehond Wilka nog de
juiste persoon volgt. Natuurlijk doet ze dat, maar in deze chaos van stemmen,
voetstappen en langsrazende metro’s is wat bevestiging wel fijn. Mensen drommen
richting roltrap. Wij zoeken een andere uitweg, die er niet blijkt te zijn.
Welkom in Londen.
