“Hoe weet je
hond de weg?” Niet, ze heet Wilka, geen TomTom. Dat is nog wel uit te leggen.
Het lijkt misschien paradoxaal dat ik dan toch, net als ieder ander, naar
onbekende plekken reis. Hoe dat dan werkt? Nou, zo.
“Het
volgende station is Utrecht Centraal.” Ik stop mijn spullen weg, pak Wilka’s
tuig en vraag Wilka toch nog even weer voor ons bankje te komen staan. Zij
stond inmiddels al enthousiast in het gangpad, te ver weg om het tuig over haar
kop te krijgen en eigenlijk te ongeduldig om daarvoor terug te komen. Inmiddels
zijn we al zo’n anderhalf uur onderweg, een reis waarvan zij het grootste deel
van de tijd moest liggen. Een lastige opgave voor zo’n jonge hond, helemaal
omdat ze nog niet heeft losgelopen. En dat heeft ze me onderweg dan ook even
laten weten. Wat zij niet weet, is dat ze de hele middag met hondenvriendjes op
pad mag. Maar voor dat feest begint, is daar eerst Utrecht Centraal.
