Expeditie reportage

Elke maand ga ik op pad om een reportage te maken voor een luistertijdschrift. Ik bezoek mensen en plekken waar ik anders nooit zou komen en hoef mijn nieuwsgierigheid niet te verhullen. Dat is haast geen werk meer te noemen. Geregeld krijg ik de vraag hoe ik mijn weg daarnaartoe vind, terwijl ik niet kan zien waar ik loop, geen bordjes kan volgen en niet op een kaartje kijken. Nou, vandaag ging dat bijvoorbeeld zo.

Seven Drunken Nights: heimwee en smurrie

 

Maf om te merken hoe weinig er nodig is. Een paar maten en mijn voet houdt zich niet meer stil. Dat ritme, hij moet gewoon meedoen. Ierse muziek heeft al snel die macht over mij. The Dubliners zijn misschien wel het bekendste voorbeeld, een groot succes in Ierland en ver daarbuiten. In Seven Drunken Nights – The Story of The Dubliners nodigen vijf mannen ons uit in de pub en delen ze hun verhaal.

Ierland: anders dan thuis

 

In “Hoe ik me Ierland herinner” lees je mijn belevenissen in Dublin en de prachtige Ierse natuur. In het Engels maak ik makkelijk contact en door verschil in vaderland ontstaat geen spraakverwarring. Maar hoe dichtbij het land ook is, sommige dingen zijn verwarrend, beangstigend of simpelweg onbegrijpelijk. Want wat moet een geit hoog op een stellage? En hoe krijg je in vredesnaam warm water?

Bloedgedoe

“Ik houd niet van prikken.” Ik wil het toch even gezegd hebben.

“Tja, dan ben je hier toch echt op de verkeerde plek.”

“Ik weet het”, lach ik. Of nou ja, dat probeer ik.

Even is het stil, en dan... Tsjak! Het geluid is nogal overdreven voor zo’n prikje. Net zoals het weeïge gevoel in mijn lijf. Terwijl ik het mini-gaatje dichtdruk, wordt de uitslag bestudeerd.

“Je Hb-waarde is te laag”, luidt de conclusie. Het is dat je tijdens je eerste bezoek nog niet mag geven, anders had ik rechtsomkeert kunnen maken. Oh, dus dat kan ook nog.

Hoe ik me Ierland herinner

 

Jarenlang stond het groene eiland boven aan mijn wensenlijstje. Nu ben ik er geweest. Ik leerde het land kennen door wat ik hoorde, proefde, aanraakte, rook. Door uitgebreide beschrijvingen van mijn vriend. Ooit ga ik terug. Nu herinner ik me Ierland.

Queen - A Night at the Theatre

Naast me klinkt gelach als ik voor de zoveelste keer midden in een zin mijn telefoon uit mijn zak gris. Mijn vingers vliegen over het scherm in een poging mijn wegschietende gedachten vast te leggen. Tegen de tijd dat mijn vriend de auto parkeert, staat er een warboel van steekwoorden en flarden tekst op het scherm. Deze avond wil ik nog niet loslaten. Ik wil de essentie vangen met woorden geboren uit de energie die nog in mijn lijf nagonst. Weken later ben ik nog geen steek verder met mijn verhaal. En dat terwijl het eigenlijk heel simpel is.

 

Leo Blokhuis maakte het eerste succes van Queen mee. Voor hem was de band een openbaring. Zo’n 17 jaar later groeide Roel van Velzen op. Voor hem was Queens latere stijl, met synthesizers, vormend. Samen met muzikanten Jimmy van den Nieuwenhuizen, Ralf Pouw en Xander Hubrecht tonen zij de kracht van deze invloedrijke band.

Emoji's horen

“Van rood hart e gefeliciteerd!” “Wat goed! duim omhoog met lichtgetinte huidskleur” Rare zinnen? Welnee. Gewoon mijn telefoon die appjes voorleest. Inclusief emoji's. Essentiële beeldtaal, die voor een blindgeborene als ik ondanks deze aanpassing soms meer op wartaal lijkt.

Hondje

Achter mij in de bus zitten een moeder en haar dochtertje. Moeder heeft alle aandacht voor haar kind en de lach van het meisje vrolijkt me meer op dan het weer. Dan wijst moeder haar op Wilka, die zoals gewoonlijk onder mijn stoel ligt met haar kop richting de achterkant van de bus. “Kijk, een hondje.” “Hondje!” kraait het kind. “Ja, dat is een lief hondje hè?” vraagt moeder. Wilka is een hoop, waaronder lief, maar een hondje? Met haar 30 kilo en dikke vacht lijkt me ‘hond’ meer op zijn plaats. Zeker vergeleken met het meisje. Vreemd eigenlijk, die neiging om voor kleine kinderen alles te verkleinen.

Waalzinnig Festival

Voor het vierde jaar wordt op 27 mei in het centrum van Nijmegen het Waalzinnig Festival gehouden. Een middag vol muziek, kunst, cabaret. Door mensen met en zonder beperking. Het maakt niet uit wat je hebt, luidt de boodschap. Iedereen hoort erbij. En toch zijn overal hokjes.

Gedachten in mei

De oproep voor een lawaaidemonstratie tijdens de Nationale Dodenherdenking maakte veel los. Ophef lijkt inmiddels net zo bij 4 mei te horen als de twee minuten stilte. Met discussie en verandering is niks mis. Iets wat eerdere generaties besloten, past niet als vanzelf ook perfect in deze tijd. Maar waarom dat beroep op vrijheid van meningsuiting en protest, om een moment dat voor velen zo veel waarde heeft, te verstoren? Waarom het punt willen maken dat er meer slachtoffers moeten worden herdacht, door te zorgen dat niemand meer aan herdenken toekomt? Waarom schreeuwen en schoppen, als het veel simpeler kan? Want volgens mij wordt een andere optie steeds vaker over het hoofd gezien. Gewoon dóén.

Seven-week itch

Ze begon heel enthousiast. Nieuwe stad, nieuwe route, nieuw gebouw met veel mensen en obstakels; het was allemaal leuk. Maar nu heeft geleidehond Wilka geen zin. Ze sjokt door de gangen en over straat, loopt strak achter vreemden aan in plaats van zelf na te denken en remt al meters voor ze een deur of stoeprand moet aangeven bijna af tot stilstand. Om knettergek van te worden.

Pesetas: geen nostalgisch geneuzel

Vroeger was alles beter. Toch? Ik vraag het me af. Van der Laan en Woe ook. In hun voorstelling Pesetas stellen de twee cabaretiers dat als je terugkijkt, je steeds hetzelfde ziet.

 

Ik herken allerlei elementen uit hun vorige voorstelling die ik bezocht. Bouwstenen die niks verraden over waar de avond naartoe gaat. Losse, vermakelijke sketches die later creatief en vernuftig gelinkt worden. Nieuw gitaarspel dat ineens vertrouwd klinkt. En de rode draad: iets ogenschijnlijk kleins en nietszeggends. In Alles eromheen was het een kop koffie. Nu is een wel heel bekend melodietje de oorzaak van alle (on)gein.

Aan het werk

De tonen van het bekende melodietje verbreken gedecideerd de stilte. Mijn hand schiet onder de dekens vandaan. Uit met dat ding, het is vroeg! Maar ik weet meteen welke dag het is en ben klaarwakker. Even later controleer ik mijn tas. Kleed voor Wilka, telefoon, lunch? Schat ik mijn reistijd goed in? Vandaag is mijn eerste werkdag en is werkelijk alles nieuw. En dus valt er een hele hoop te leren.

Door Doreen viert vier

Op 22 januari 2014 plaatste ik mijn eerste blog. Wil je leren schrijven, dan moet je schrijven, was mij verteld. Nog belangrijker: ik wilde meer ontdekken over wat ik met woorden kan doen – en zij met mij. Inmiddels zijn we vier jaar en zeventig blogs verder. Dat ik sommige het liefst met een enorme snoeischaar te lijf zou gaan, beschouw ik als een teken dat eerdergenoemde wijsheid klopt. Toch heb ik nog vaak het gevoel dat ik maar wat doe. Ik reis, ik luister, ik voel, ik denk, ik leef. Ik ontdek, ik leer, ik deel. Ik schrijf.

 

26 letters en een paar leestekens, wat kan je daar een hoop mee doen! Ze kropen in mijn vingertoppen die langs de muur van de Toren van Pisa gleden. Ze uitten mijn vreugde en verbazing over toevallige ontmoetingen. Ze deden een poging de chaos in mijn hoofd en hart te schilderen toen het ondenkbare gebeurde. Ze toonden mijn doodsangst en kwetsbaarheid op straat. Ze probeerden iets te vangen van de schoonheid in theaterzalen. Ze vormden zinloos ongenoegen om tot een uitleg die hoopt op nieuwe gedachten. Ze zijn magisch.

 

Iets aan woorden toevertrouwen die vervolgens verschijnen op onbekende schermen, betekent een stukje van mij laten gaan waar ik geen controle meer over heb. Eigenlijk vreemd dat ik dan toch keer op keer vol overgave die onuitputtelijke letterbak in duik. Maar ik ben blij met het paar stoute schoenen dat ik vier jaar geleden vond. Ze voerden me naar verrassende en onbekende oorden en ik ben absoluut niet van plan ze binnenkort uit te trekken. Hoe mooi is het dan dat ik onderweg gezelschap krijg. Misschien laat je jezelf gedachteloos dobberen, ontdek je een afslag of peddel je zo hard mogelijk de andere kant op. Wat je ook doet, ik vind het een eer dat je even meevaart op mijn woordenstroom.