Waar het om gaat

Five hundred twenty-five thousand six hundred minutes
Five hundred twenty-five thousand moments so dear
Five hundred twenty-five thousand six hundred minutes
How do you measure, measure a year?
In daylights, in sunsets
In midnights, in cups of coffee
In inches, in miles
In laughter, in strife
In five hundred twenty-five thousand six hundred minutes
How do you measure a year in the life?
[...]
In truths that she learned
Or in times that he cried
In the bridges he burned
Or the way that she died?
It's time now to sing out
Though the story never ends
Let's celebrate
Remember a year in the life of friends
Remember the love

Rent - "Seasons of Love”

 

Een kaartje of berichtje dat laat weten dat je aan me denkt. Me laten praten als dat nodig is. Echt luisteren en niet schromen je mening te geven. Me leren dat mijn verdriet een deel van mij is en er dus mag zijn. Laten zien dat ik nog steeds dezelfde ben. Met me lachen, praten en klieren zoals altijd. Zo duidelijk maken dat hulp vragen oké is, dat ik het nog doe ook. Net zo lang contact houden tot ik kan slapen. Een hand op mijn schouder leggen en zo zwijgend zeggen dat je meer ziet dan ik soms zou willen. Me eventjes apart nemen en vragen hoe het nu echt met me gaat. Accepteren dat ik onverwacht afwezig ben – al dan niet lijfelijk – als ik de kracht van emoties onderschat. Bestaande afstand respecteren. Het leven de kans geven me weer in haar stroom mee te nemen. Me steunen, maar niet leiden.

 

Geen massa’s mensen op de been. Geen schokkende foto’s op tv. Geen spandoeken of protesten. Geen journalisten die voor het land duiden hoe wordt gerouwd. Geen strijd op social media om te bewijzen hoe erg wordt meegeleefd. Geen grootse gebaren. Ogenschijnlijk kleine, maar o zo veelzeggende momenten. Dat is wat de wereld mooier maakt.

Weerzien met de W-tjes

Het W-nest uit 2013, een van de vele nestjes pups gefokt door KNGF Geleidehonden. Een paar weken samen opgegroeid en daarna allemaal hun eigen weg gegaan. De wereld leren kennen met hun puppypleeggezin, een vak geleerd op school en daarna ingetrokken bij hun nieuwe baas. Broers en zussen verspreidden zich letterlijk van Limburg tot Noord-Holland. Nu, drie jaar later, zijn ze weer even samen. Een recept voor een heel speciaal verjaardagsfeestje.

 

© Boeddha Productions

Horror in de snoepwinkel

"Op de eerste rij zitten bij een voorstelling die als ‘absurdistisch cabaret’ wordt omschreven, ik weet niet of ik dat zo'n goed idee vind." Ik begrijp mijn vriendin volkomen, maar ze heeft één geluk: Wilka en ik werken vast als bliksemafleider. Daarbij ben ik blij dat mijn geleidehond meer dan welkom is in de Verkadefabriek in Den Bosch en dat er wordt meegedacht over een geschikte plaats. Vooraan heeft ze de ruimte om lekker te liggen zonder dat iemand daar last van heeft. Ik bedenk dat de eerste rij voor Wilka nog een voordeel heeft: het podium is vaak hoger, dus als ze zich net als in de trein en de bus met haar kop onder mijn stoel wurmt, ziet ze niet eens wat er allemaal gebeurt. En, verzeker ik mijn vriendin, ik neem haar met een gerust hart mee, want zij blaft in ieder geval niet. Tja, als je zoiets zegt, dan vraag je er natuurlijk om.

 

Daar zitten we dan, netjes op de eerste rij, met Wilka aan mijn voeten. Ze heeft inderdaad de ruimte. Het andere voordeel gaat echter niet door: er ís geen podium. Het duo Yentl en De Boer speelt gewoon voor ons op de vloer en Wilka kan alles uitgebreid bekijken. Eerst vindt ze het nogal spannend. Het moet raar voor haar zijn, twee vrouwen die zingen, instrumenten bespelen, rondrennen, gekke stemmetjes opzetten, op de grond zitten... En dat vlak voor haar neus. Gelukkig ken ik haar reacties inmiddels goed en kan ik mijn aandacht bij de voorstelling houden. Ondertussen stel ik Wilka gerust, laat ik haar weer liggen en houd ik haast onbewust in de gaten of ze rustiger wordt. Maar dan wordt het eng. En er zit een kleuter in de zaal.