Vandaag ben ik dankbaar. Waarvoor? Dat ik mag stemmen.
Samen met mijn blindengeleidehond ging ik op pad. Ook in Nijmegen is een stemlokaal waar ik met een mal zelfstandig kan stemmen. Ik besloot dat mijn recht op stemgeheim me geen uur reizen waard was. Een keuze, ja. De andere bewoners van mijn appartementencomplex hebben dat recht op 5 minuten loopafstand.
Ik zocht van tevoren op wat de huidige regels zijn. Moet ik vanwege corona iemand machtigen, zodat een medewerker niet mee het stemhokje in hoeft? Of moet ik op anderhalve meter afstand mijn keus roepen? Het antwoord op beide bleek gelukkig nee. Volgende vraag: weten de medewerkers in het stemlokaal dit ook? Het overleg tijdens de vorige verkiezingen werd heel snel beslecht door een medewerker die kordaat het stokje overnam en me hielp, maar is me wel bijgebleven. Dus naast mijn stempas en identiteitsbewijs, had ik toch ook maar een wat-als-scenario paraat. Onnodig, zo bleek al snel: vanaf ingang tot en met uitgang werd ik met duidelijke bewoordingen van de ene naar de andere medewerker geleid, en alles wat zij deden en wat ik moest doen werd benoemd. Toen ik mijn stempas overhandigde, volgde meteen de vraag of ik het stembiljet kon zien, en op mijn "nee" was er meteen iemand die zorgde dat het juiste hokje werd ingekleurd. Dat wat-als-scenario mag weer even de kast in, wachtend op een volgende keer.
Dus ja, ik ben dankbaar dat ik mag stemmen. Want hoewel ik de stappen in de goede richting zeker zie, heeft de politiek nog een hoop te doen.
