Een jaar in de schouwburg

Wat kenmerkt 2019? Het antwoord op die vraag is voor iedereen anders. Ook voor cabaretiers. Dat bleek wel toen ik kort na elkaar de oudejaarsconferences van Claudia de Breij en Dolf Jansen zag.

Communiceren, een vak apart?

“Mag ik iets vragen?”

De man die voor me bij de bushalte staat, reageert niet. Ik tik hem op zijn schouder en stel mijn vraag wat luider, zodat ook de anderen die zich verdringen om in te stappen, hem moeten horen.

“Sorry, welke bus is dit?”

Geen reactie. Volgens mijn app vertrekt mijn bus nu. Als ik bij de verkeerde halte in de rij sta, is de kans groot dat de juiste bus van de halte naast mij wegrijdt zonder mij erin. En dan moet ik een half uur extra wachten vanavond voor ik naar huis kan. Geleidehond Wilka volgt keurig de rij tot we de deur van de bus bereiken en ik van de vriendelijke chauffeur het verlossende antwoord krijg. Bus gehaald. Maar in die minuut daar tussen die stille mensen voelde ik me onzichtbaar, klein en onhandig.

Muzikale uitdaging

De stemweek voor de Top 2000 is in volle gang. Twee jaar geleden vertelde ik al hoe ik tegen wil en dank, en dankzij het goede voorbeeld van mijn ouders, ging houden van dit radio-evenement. En dus moest er ook dit jaar gestemd worden. Omdat dan de lijst ook een heel klein beetje van mij is. Omdat het een fantastisch excuus is om bewust bezig te zijn met muziek.

Schotse verrassingen

 

Wind, water en muziek. In die thema’s omschreef ik mijn reis door Schotland. En al die momenten waren mooi. Maar misschien genoot ik nog wel het meest door die onverwachte gebeurtenissen, waar ik totaal niet aan had gedacht. Juist die verrassingen maken een reis echt bijzonder.

Wind en water

Now England can boast for the sweet-scented rose

And Ireland’s fair proud of the shamrock she grows

But gi' me the land, where the clear water flows

And the mountains are covered with heather

“Lads Among Heather”

 

 

Op de patio van onze cottage op een kleine schapenboerderij in de Highlands was jij vaak het enige geluid. Je ruiste door de bomen, deed het water van Loch Migdale zacht tegen de oever kabbelen. De eerste avond viel ik in slaap terwijl jij om de cottage waarde en regendruppels op het dak kletterden. Verder was het muisstil. ’s Ochtends vergezelde jouw geruis door de boomtoppen het gekraai van een haan, het geloei van een koe, insecten die rond de bloempotten zoemden. De landbouwvoertuigen en een verre trein illustreerden slechts hoe ver ik kon horen. Je streek zacht langs mijn gezicht, terwijl ik met stille verwondering luisterde naar de stilte.

Muziek in Schotland

 

We struinden door oude straten, verkenden imposante gebouwen, beklommen heuvels, aten in pubs. Maar misschien sprak Schotland nog wel het meest via haar muziek.

Toegankelijkheid

 

Wil ik op reis, moet ik plannen. Spontaan in een vliegtuig of op een boot springen is er niet bij. De juiste papieren en entingen voor geleidehond Wilka, begeleiding op de luchthaven als ik alleen reis en op tijd melding maken bij de luchtvaart- of bootmaatschappij dat er een blinde aan boord wil, zijn de minimale vereisten. Liever werk ik een langer lijstje af. Hoewel Wilka in steeds minder landen geweigerd mag worden, check ik of ze welkom is voor ik een slaapplaats boek. Zo niet, wil ik daar niet eens vakantie vieren. Dan zijn er de uitstapjes. Want als ik reis, wil ik het land ervaren. En hoe meer ik reis, hoe meer ik leer over toegankelijkheid.

Naar de maan

De naam van het zomerconcert in Het Concertgebouw is veelbelovend: Met André Kuipers naar de maan. Precies vijftig jaar nadat de eerste mens voet op dit hemellichaam zette, neemt hij ons mee op reis. Samen met Symfonieorkest Vlaanderen.

Over eigenaardige exen en helpende handen

Natuurlijk is de bus te laat. Veel te laat. Of, zoals ik later zal ontdekken: de zomerdienstregeling is ingegaan en de reisplanner-apps zijn niet aangepast. De situatie komt me iets te bekend voor. Hoewel ik de vorige keer net op tijd in het theater zat, ben ik niet blij met deze trend. Ik zie bussen komen en spoorloos verdwijnen – in de app, dan. Op straat is er niks.

School op zondag

Als ambassadeur voor KNGF Geleidehonden vertel ik over mij en vooral de samenwerking met mijn geleidehond. Wat ze voor me doet, wat niet. Ik vertel over puppypleeggezin, opleiding, begeleiding, hoe bijzonder onze samenwerking voelt, grappige situaties. Ondertussen hoop ik over te brengen wat allemaal mogelijk is, dat blinden vooral gewoon mensen zijn. Open gesprekken, die zijn het mooist. Ik sprak met kinderen, jongeren, studenten in de zorg, dierenartsen. Maar op IMC Weekendschool was ik nog nooit geweest. Sterker nog, ik had er nog nooit van gehoord. Waarom zou je daarheen gaan? Is vijf dagen basisschool per week nog niet genoeg? Ik ontdek het als gastdocent tijdens het vak ‘werken met dieren’.

Wolkbreuk

In mijn huis hoor je niet snel dat het regent. Nu klettert het op het dak van de bovenburen en ratelt het tegen de ramen. Ik moet een bus halen om op tijd met geleidehond Wilka bij de trimsalon te zijn. En Wilka haat regen.

Kille, kale wanden en andere verrassingen

Dit keer ga ik het gewoon doen. Als ik de ruimte uit loop, spreek ik mezelf streng toe. Als ik de lift aan de andere kant van de verdieping pak, is de weg naar mijn werkplek veel korter. Hoe ingewikkeld dit pand ook is, ik loop hier nu al zestien maanden. Ik weet globaal de richting. Ik heb geleidehond Wilka bij me. Wat kan er misgaan? Ik moet me niet zo aanstellen. Ik haal adem, draai de bekende weg mijn rug toe en sla linksaf.

Op Hoop van Zegen

Voordat de promotiecampagne van de musical Op Hoop van Zegen begon, kende ik alleen de naam van dit toneelstuk uit 1900. De media en producenten verwachten echter dat iedereen het wel kent. “Het wel en wee van de vissersweduwe Kniertje en de andere vrouwen die hun geliefden aan de zee verloren laat niemand onberoerd. Zeker wanneer Kniertje voor het gruwelijke dilemma komt te staan of ze haar jongste zoon Barendje ook naar zee zal sturen. Hun gevecht om te overleven gebukt onder het harteloze beleid van reder Bos en andere sociale misstanden leidt tot één conclusie: de vis wordt duur betaald”, valt te lezen op de website van De Graaf & Cornelissen Entertainment. De theaterpromo maakte dat ik dit graag wilde zien en alle lovende reacties vergrootten die wens. Maar waar de promotekst het eind alleen duidelijk impliceert, geeft dat filmpje het slot volledig weg. Zou dit trieste verhaal dan nog wel kunnen boeien?

 

#NU geen blog

Hier ga ik niet over schrijven, besluit ik als ik buiten sta. Dat heeft totaal geen zin. Want wat heb ik te melden? Dat Claudia de Breij geëngageerd is? Dat er geregeld hard gelach klinkt? Dat ze even later weer een gevoelige snaar weet te raken? Dat juist die combinatie zo goed werkt om ons mee te krijgen? Dat een goede band het geheel ontzettend veel leuker maakt? Waarom zou ik. Dat is toch allemaal oud nieuws.

 

Twee keer The Lion King

Veertien jaar geleden wist ik het nog niet zo zeker. Ik mee naar een musical? Al dat visuele spektakel waar The Lion King om geroemd werd, wat moest ik daarmee? Ik keek zelden tekenfilms, dus ik kende het verhaal niet. Ook de stemmen van de acteurs waren me onbekend. Ik zou er vast maar weinig van volgen. Zonde van het kaartje. Maar zij dacht daar anders over. Ze vertelde me over de personages, zodat ik vast de context kende. Ze maakte me nieuwsgierig, ze nam me mee.

Middagje naar vroeger

Het Kijk en Luistermuseum in Bennekom stond al een tijdje op ons lijstje om te bezoeken. Dus wanneer we er praktisch langskomen, besluiten mijn vriend en ik er binnen te gaan. We worden vriendelijk welkom geheten door de dame achter de balie en krijgen informatie over de tijden van de rondleiding. We zijn nauwelijks doorgelopen of ze komt ons achterna om te melden dat ik alles aan mag raken. Daar maken we uiteraard gretig gebruik van.

Spiegeltje, spiegeltje

Zebrapad, verkeerslicht, verkeerslicht, zebrapad. Met tussen de vier oversteken plek genoeg om te wachten. Deze plek vlak bij Arnhem Centraal kan ik dromen. Zo’n zes keer per week, al meer dan een jaar, steek ik er over. En geleidehond Wilka dus ook. Schoolvoorbeeld van hoe routines werken.

Donor-negatief

Na jaren aarzelen zette ik vorig jaar de stap me aan te melden als bloeddonor. Tijdens mijn eerste bezoek leverde me dat meteen een hoop bloedgedoe op. Ook de tweede keer bleek mijn Hb-waarde te laag en kon ik onverrichter zake weer vertrekken. Over een aantal maanden zou ik nog een poging doen, spraken we af. Dat moment kwam vandaag. Drie keer is scheepsrecht, toch?

Brandgrens

Donderdagavond 21 februari. Koopavond in centrum Nijmegen. Mensen met tassen, gelach, geanimeerde gesprekken over sneakers en jurkjes. Maar ook degenen die het niet weten, kijken eens extra naar de straat.

 

Donderdagavond 21 februari. Achthonderd metalen plaatjes tussen de straatstenen. Bijna achthonderd namen. Van mensen die droomden, hoopten, vreesden, leefden. Mensen die stierven toen op 22 februari 1944 de bommen vielen.

Speurneus

 

We zijn er bijna. Wilka heeft er lekker de pas in, blij te bewegen na weer een kantoordag en verlangend naar haar avondeten. Ik vind het heerlijk, zo voortsnellen na bureaustoel, trein en bus. Dan ineens, als we het paadje naar het gebouw waarin ik woon inslaan, schiet Wilka naar voren. Iets heeft volledig haar aandacht. Hoewel ze netjes blijft werken, kan ze de verleiding niet weerstaan me gehaast mee te trekken. Ah, dit ken ik. Wilka heeft mijn vriend gezien.

Puppy

© Boeddha Productions

 

Vandaag wordt Wilka zes. Ze is één dag ouder dan gisteren, maar ik vind het helemaal niks. Zes, dat klinkt echt niet meer als een hond die net aan haar carrière begint. Zes, het gaat me veel te snel.

 

Lange tijd noemde ik Wilka kleuter. En ja, stuiteren kan ze nog steeds. Als een van haar favoriete mensen binnenkomt, zeker als ze diegene een tijdje niet heeft gezien. Als ze haar energie te lang heeft moeten opsparen en ze als een malle tussen de takken door racet. Als ze na een lange werkdag door het huis rent en enthousiast haar speeltje laat piepen en piepen. Of zich vol overgave laat meesleuren in een stoeipartijtje en zacht brommend in mijn handen bijt. Laatst nog wierp ze zich enthousiast op haar rug, om te ontdekken dat ze op een gladde helling lag te kronkelen. Angstig zag ze hoe de sloot steeds dichterbij kwam, om er met een laatste noodgreep overheen te springen.

Sneeuwpret?

 

Je hoort minder, je voelt nog minder, je glibbert. Er zijn files en vertragingen waardoor iedereen moppert. En lang stilstaan op het perron is koud. Sneeuw, wat een onnozele uitvinding van de natuur. In mijn hoofd doe ik een Maarten van Rossempje. Maar dan zonder de humor.