“Ik houd
niet van prikken.” Ik wil het toch even gezegd hebben.
“Tja, dan
ben je hier toch echt op de verkeerde plek.”
“Ik weet
het”, lach ik. Of nou ja, dat probeer ik.
Even is het
stil, en dan... Tsjak! Het geluid is nogal overdreven voor zo’n prikje. Net
zoals het weeïge gevoel in mijn lijf. Terwijl ik het mini-gaatje dichtdruk,
wordt de uitslag bestudeerd.
“Je Hb-waarde
is te laag”, luidt de conclusie. Het is dat je tijdens je eerste bezoek nog
niet mag geven, anders had ik rechtsomkeert kunnen maken. Oh, dus dat kan ook
nog.
