Gedachten in mei

De oproep voor een lawaaidemonstratie tijdens de Nationale Dodenherdenking maakte veel los. Ophef lijkt inmiddels net zo bij 4 mei te horen als de twee minuten stilte. Met discussie en verandering is niks mis. Iets wat eerdere generaties besloten, past niet als vanzelf ook perfect in deze tijd. Maar waarom dat beroep op vrijheid van meningsuiting en protest, om een moment dat voor velen zo veel waarde heeft, te verstoren? Waarom het punt willen maken dat er meer slachtoffers moeten worden herdacht, door te zorgen dat niemand meer aan herdenken toekomt? Waarom schreeuwen en schoppen, als het veel simpeler kan? Want volgens mij wordt een andere optie steeds vaker over het hoofd gezien. Gewoon dóén.