Ik hou je in m'n armen nu het kan
Je bent zo klein
Ik blijf bij jou, ben er altijd geweest
En ik zal er altijd zijn
Want als jij je hartslag voelt
Dan voel je die van mij
En ben ik weer dichtbij
Ik ben altijd dichtbij
Dinsdagavond 24 februari 2015, 22.50 uur. Mijn telefoon gaat. Ik weet onmiddellijk dat ik niet wil opnemen. Ik weet ook dat dat niet helpt, dus met lood in mijn schoenen maak ik contact. En dan klinken woorden, zo vele malen erger dan ik ooit had kunnen bedenken. Mijn knieën begeven het en ik zak neer op een stoel. Zo voelt het dus, als totaal onverwacht het fundament onder je vandaan wordt gerukt. Geleidehond Wilka is de enige getuige van dit onbeschrijfelijke moment. Hoewel we pas vier weken samen zijn, is ze misschien wel de beste metgezel die ik kan wensen. De woorden zijn nog niet uitgesproken of ze staat al voor me en legt stilletjes haar kop op mijn knie.
