Niet stelen a.u.b.

“Eet smakelijk.” Hongerig reik ik naar mijn tosti. Naast me doet mijn vriendin hetzelfde. Wat is het toch een simpel genot om op een terras te zitten en gezellig bij te praten. Na een lesje “hoe werkt Winkelcentrum Dukenburg” is een hapje eten meer dan welkom. In zo’n chaotisch gebouw, waar niks recht lijkt te lopen en waar stiekeme hoekjes meer regel dan uitzondering zijn, valt het niet mee om me te oriënteren. Dat het geluid van het winkelende publiek zo wordt versterkt en vervormd dat ik niet eens meer kan horen welke kant de gang op gaat, maakt het niet eenvoudiger. Wilka ligt ontspannen naast mijn stoel. Zij moest deze ochtend nog meer initiatief tonen dan anders, terwijl ook zij de logica van het gebouw leek te missen. Na zo’n ochtendje hard werken heeft zij haar rust wel verdiend. Jammer dat niet iedereen het daarmee eens is.

Wilka de vliegende reddingshond

 

Druk geroezemoes, enthousiaste en vragende stemmen, aankondigingen in meerdere talen, mensen met koffers die van alle kanten lijken te komen. Schiphol is nog net zo’n georganiseerde chaos als ik me herinner. In mijn rechterhand klem ik mijn koffer. Wat ik in mijn linkerhand houd, is echter veel belangrijker: de beugel waarmee ik in nauwe verbinding sta met Wilka, mijn rots in de branding. Onze reis naar Italië is begonnen.

 

Tot mijn vreugde kreeg ik de eer om deel te nemen aan een cursus georganiseerd door de European Blind Union (EBU). Deze cursus, gericht op Europese blinde en slechtziende jongeren, behandelt werkgelegenheid en alles wat daarbij komt kijken. Dat deze plaatsvindt in Tirrenia, Italië, is voor mij de kers op de taart. Voor het eerst zelfstandig met mijn geleidehond naar het buitenland. Het kon me niet snel genoeg eind juli zijn.