Zintuiglijke huizenjacht

Inmiddels woon ik met mijn vriend in ons nieuwe huis. Maar daar ging een lange zoektocht aan vooraf. Mijn wensen voor de omgeving waren snel duidelijk: bos, openbaar vervoer en als het kan ook winkels binnen loopafstand. Maar natuurlijk moest ook het huis prettig zijn en ons thuis kunnen worden. Blind huizen kijken, hoe doe je dat?

 

Dat wist ik zelf eigenlijk ook niet. Ik was een paar keer verhuisd, maar als student waren mijn opties heel anders. Zou ik in de korte tijd van een bezichtiging wel kunnen inschatten of een huis iets voor ons is? Maar één manier om dat te weten te komen: gewoon proberen. Dus bezochten we tijdens Open Huizen Dag diverse woningen. Deuren van ruimtes openen en goed rondkijken, zoals anderen deden, is voor mij niet afdoende. Dus liep ik alle ruimtes door om een indruk te krijgen van formaat en indeling. Of het licht of donker was, merkte ik wel. Ik bevroeg mijn vriend over hoe de boel eruitzag, en kreeg ook ongevraagd informatie over de staat en mogelijkheden die hij zag. Al snel bleek: ik had wel degelijk een hele duidelijke mening over wat me wel en niet aansprak. Een donkere keuken zonder ramen? Een hele steile trap met ook nog een losstaand opstapje als onderste tree? No way! Alleen maar fijn, want zo konden we de zoektocht echt samen doen.

 

Ik wil, ik wil

Maar waar moest die droomwoning staan? Onze wensen voor de omgeving mochten dan duidelijk zijn, maar waar vind je die plek? We wilden dichter bij mijn werk gaan wonen, vooral qua reistijd met het openbaar vervoer. Ik wilde zelf zonder al te veel gedoe met mijn hond naar een losloopplek kunnen, en omdat ik van wandelen houd en een geleidehond het verdient om lekker zijn koppie leeg te rennen, liefst geen klein veldje of pad dat ik alleen maar saai heen en terug kan lopen. Winkels op loopafstand was wat mij betreft het minst belangrijk, maar zeker wel een pré. Ik grapte al jaren dat ik een man met een rijbewijs wilde en dat bevalt me ook prima, maar mij chauffeuren moet wel een keus blijven, geen noodzaak. Ik wil zelf kunnen gaan en staan waar ik wil. Ik wil een hoop, ik weet het. En dat bleek een uitdaging. Want prachtige bossen genoeg, maar vaak liggen die ver van voorzieningen en goed openbaar vervoer. Alleen een buurtbus, dat ging hem niet worden. En uiteraard had ook mijn vriend wensen, zoals snel een snelweg kunnen bereiken, maar daar kan hij beter zelf over vertellen.

 

Dorpen keuren

Ik kon mezelf niet verdiepen in Google Maps en zo plaatsen vinden die mogelijk aan onze wensen voldeden. Mijn vriend wel. We waren beiden niet bekend in de regio waar we wilden gaan zoeken, en een beetje doordachte keus voor zoiets belangrijks als je thuis is toch wel verstandig. En ook hier gold: die wilden we samen maken. Dus besteedden we een kerstvakantie aan dorpen keuren. Wilka testte de losloopgebieden en wij ervoeren hoe lang en prettig je daar kan lopen en hoe ver het is naar bepaalde wijken. We liepen door winkelstraten en probeerden iets van de sfeer te vangen. Klonk het gezellig? Hoorde ik vogels, of overal alleen verkeer? Wanneer we een bushalte passeerden, pakte ik mijn telefoon om te zien hoe vaak de bus reed en hoe lang mijn reistijd naar het werk zou zijn. Kortom, genoeg te ontdekken.

 

Dubbele afspraak

En toen moest de echte zoektocht nog beginnen. Wisten we eindelijk wat we wilden, werd de huizenmarkt compleet gek. Was dat even balen! Voordeel van zoeken in een vrij beperkt gebied, was dat makelaars ons begonnen te herkennen. Na wat teleurstellingen namen we een aankoopmakelaar in de arm. Waar sommige mensen nog weleens de neiging hebben zich tot mijn vriend te richten en aan te nemen dat dingen voor mij onmogelijk zijn, wilde hij net als zijn collega’s juist dat ik zélf een goede indruk van een woning kreeg. In het begin kregen we alle ruimte om ons rondje door een huis af te maken als de volgende kijkers zich al aandienden. Later was er voor ons geregeld een dubbele afspraak ingepland. Na een paar korte vragen en vooral observeren had hij door wat ik nodig had. Liep ik door een kamer, met uitgestoken hand om niet met mijn hoofd te hoeven ontdekken waar een schuin dak begon, klonk het vaak: “Nog twee stappen.” Dat gaf mijn vriend de gelegenheid zijn eigen inspectie te houden en dingen na te kijken die ik niet kan, zoals de staat van de verf of het hout aan de buitenkant. Ondertussen waren makelaars verrassend vaak bereid mij te informeren over hoe het huis eruitzag, dat de muren echt wel een nieuwe laag verf konden gebruiken, welke sfeer de buitenkant opriep, enzovoort. Ik probeerde zo veel mogelijk aan te raken – wat voor vloer ligt er, wat zit er op de muren, waar zijn de aanrechtkastjes en de kookplaat, hoeveel ruimte neemt de open haard in, is er nog ruimte naast die kast? Ondertussen stil hopend dat ik geen peperdure beeldjes zou omstoten.

 

Knutseltijd

Dachten we dat een huis iets voor ons kon zijn, maar twijfelden we of we er onze belangrijkste spullen kwijt zouden kunnen? Dan was het knutseltijd. Want ook al had ik na een bezichtiging best een goed beeld, niet alles bleef hangen. Me zonder foto’s of plattegrond exact voor de geest halen hoe groot iets was of waar nou precies een raam of deur zat, bleek lastig. Mijn vriend tekende een plattegrond op een groot stuk papier en maakte de muren voelbaar met tape. Ramen waren een dubbel strookje tape, en meubels op schaal geknipte rechthoeken kurk. Zo samen puzzelen maakte een hoop duidelijk.

 

Wil je niet te veel? Ben je niet te kritisch? Daar en daar is het ook mooi. Ik heb het veel gehoord. En ik snap het: samen een huis is beter dan steeds dat gereis en geplan als je dat zat begint te worden, en het perfecte huis op de perfecte plek bestaat niet. We hadden inmiddels dan ook heel wat gesprekken gevoerd over wat we écht wilden, en wat we klassificeerden als ‘nice to have’. Geen bijkeuken of voorraadkast moest kunnen. Maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik er doodongelukkig van word als ik niet op pad kan wanneer ik dat wil, als ik te vaak afhankelijk moet zijn. Gelukkig voor mij begreep mijn vriend dit maar al te goed, en bleven we ondanks onze twijfels, en ondanks (of dankzij) dat we een paar huizen bezichtigden die wat ongunstiger lagen, uiteindelijk vasthouden aan onze belangrijkste wensen. Ik schrijf dit aan mijn bureau, in mijn afgezonderde werkhoek. Waar Esmee me kan opzoeken wanneer ze wil. Waar ik na een werkdag kan weglopen, waardoor de bank in de woonkamer echt een plek van ontspanning blijft. In een huis met veel ramen, ook in de keuken, waardoor ik mijn minibeetje zicht optimaal kan gebruiken en de lichte ruimten vooral prettig vertoeven zijn. Met groen, winkels, een bushalte én een station om de hoek. Met een tuin waar vogels vrolijk zingen. Wat ben ik dan dankbaar dat ons geduld, maar ook onze vasthoudendheid is beloond!