Regelvertraging

Als jij ergens naartoe wilt, spring je in de auto of op de fiets. Of je koopt een treinkaartje en als er nog plek is, zit jij morgen in het buitenland. Als je een beperking hebt, gaat dat vaak niet zomaar. Leven met een beperking betekent vaak vooruitplannen en geregeld aan lopen tegen de beperkingen van de maatschappij. Dan mopper ik thuis even over goedbedoelde betutteling, vriendelijke onwetendheid of onnodig ingewikkelde bureaucratie. Maar soms is het net even te veel, en legt iets zo duidelijk het verschil tussen mij en ‘de rest’ bloot, dat ik weerstand bied. Zoals nu.

 

Reizen vergt planning en een hoop regelen. Dat is nou eenmaal zo. De dingen op tijd uitzoeken en in gang zetten geeft me rust. Dan weet ik zeker(der) dat het goedkomt. Dus toen mijn vriendin en ik besloten naar Londen te gaan, kwam ik in actie. Ook al lag onze vertrekdatum nog maanden in de toekomst. Vorig jaar ontdekte ik het gemak van reizen per trein. En dat boeken via NS International prima gaat, maar dat zij vervolgens geen kaartje voor een geleidehond kunnen reserveren. En dat Eurostar niet de boeking van NS International kan aanpassen. Daardoor ontstond de lachwekkende situatie dat volgens onze tickets Esmee aan de andere kant van de coupé zou moeten zitten. Wat mij betreft is een gratis kaartje voor een geleidehond met bijbehorende ligplaats onder een lege stoel onzin; Esmee ligt toch wel onder mijn eigen stoel, en het is wel heel ongezellig als mijn menselijke metgezel aan de overkant van het gangpad moet zitten. Maar goed, als Eurostar zichzelf een extra betalende passagier door de neus wil boren en een stoel doelloos leeg blijft, dan doen ze dat maar.

 

Keuzes, keuzes

Rechtstreeks boeken via Eurostar dus. Maar de hele reis, of een deel? Omdat er werkzaamheden zijn op Amsterdam Centraal, en de douane op Rotterdam Centraal de reizigers vanuit Amsterdam er niet bij kan hebben, moet je momenteel overstappen op Brussel-Zuid om daar door de douane te gaan. Zelf naar Brussel reizen en dan de trein naar Londen pakken kan dus ook, dan hoeven we niet via de Randstad. Ik maak een schema met prijzen en tijden en concludeer dat het allemaal weinig uitmaakt. Reizen met één maatschappij is dan wel zo efficiënt. Volgende keuze: via Amsterdam of Rotterdam? Via Amsterdam scheelt ons een overstap in Utrecht, maar na wat rondvragen leer ik dat daar Esmee even snel uitlaten een uitdaging wordt. Toch maar via Rotterdam dus, want naar een stukje gras gaan bleek daar vorig jaar een fluitje van een cent. Dan houdt ze het daarna ontspannen vol tot we in Londen zijn.

 

Amerikaanse toestanden

Tevreden boek ik onze tickets en stuur daarna, zoals de website aangeeft, een mail met onze boekingsgegevens en een verzoek voor Esmees kaartje naar Eurostar. Vorig jaar hadden ze een paar gegevens nodig en was het zo geregeld. Nu word ik verrast door een nieuwe procedure: ik moet een formulier invullen waardoor het lijkt alsof Amerikaanse toestanden ook hier steeds meer de overhand krijgen. Waar mijn hond getraind is, wie de officiële eigenaar is – en omdat ik dat niet ben, een bewijs dat ik met deze hond mag reizen. Haar lengte, dat ze niet blaft, niet in de trein plast, niet agressief is, … Ik mopper wat over dit overdreven gedoe en doe braaf wat er van me wordt gevraagd.

 

Tot twee keer toe krijg ik nieuwe kaartjes voor Esmee, omdat ze blijkbaar na verloop van tijd zelf bedachten dat het onhandig was dat ze haar in een andere coupé hadden geboekt. Ik vond het beeld van een blije Esmee die in haar eentje de coupé binnen huppelt, op een stoel naast wildvreemde mensen springt en haar neus tegen het raam drukt vooral heel grappig. Het mooiste is: Esmee hoeft alleen een kaartje van Brussel naar Londen. Van Rotterdam naar Brussel kan ze blijkbaar wel mijn beenruimte delen. In precies hetzelfde type trein. Snap jij het nog?

 

Klaar? Dat had je gedacht

Hoera, eindelijk geregeld. Of toch niet. Want een week later mis ik een telefoontje en krijg ik daarna een mail: het ‘assistance team’ heeft extra tijd nodig. We kunnen kiezen: een uur eerder uit Rotterdam vertrekken, óf een paar uur later in Londen aankomen. Beleefd vraag ik of dit echt nodig is en geef aan dat ik inmiddels ook weer telefonisch bereikbaar ben. Maar opvallend genoeg verloopt daarna alles via e-mail. Ja, die extra tijd is nodig, want de overstap in Brussel is maar 43 minuten. We moeten naar de douane en er is extra tijd nodig om mijn hond te controleren. Ik geef aan dat ik sneller loop dan de gemiddelde reiziger, dat ik precies weet welke papieren ze willen zien en die dus paraat heb. Het paspoort en de chip van één hond controleren kost toch niet zó veel extra tijd dat ik als enige reiziger een uur extra kwijt moet zijn? Ik koos onder andere voor Eurostar, vertel ik hen, omdat dat zo veel makkelijker reizen was dan per vliegtuig, wat zeker naar Groot-Brittannië een hoop extra regelwerk oplevert. Nieuwsgierig vraag ik waarom de procedure zo is aangescherpt. Hebben ze problemen gehad met geleidehonden? Het blijft oorverdovend stil.

 

Iedereen, behalve ik

Na een lange radiostilte volgt een nieuwe e-mail: eigenlijk is 43 minuten overstaptijd sowieso te kort, er is een uur nodig. Dat is een fout in het boekingssysteem, waar ze nog aan werken. Mocht de trein uit Nederland vertraagd zijn, moeten ze ons omboeken naar een latere trein. Dat klinkt vriendelijk, maar dit geldt dan toch voor álle reizigers? Toch ben ik de enige die niet van dit foutje profiteert. Het is wel duidelijk dat ze de tickets van een treinlading reisgenoten uit ‘mijn’ trein niet gaan herzien. Als ze mij niet in 43 minuten in een volgende trein kunnen krijgen, hoe willen ze dat dan met al die andere reizigers doen? Ik neem het woord niet graag in de mond. Maar is dit dan wat ze noemen ‘discriminatie op basis van handicap’? Ik begrijp niet dat hier geen simpele oplossing voor is. Niet iedereen kan tegelijk door de douane. Terwijl ik voor of na de douane toch moet wachten, is er tijd genoeg om te bevestigen dat ook Esmees papieren op orde zijn. Een uur langer onderweg betekent ook een uur langer Esmee niet uitlaten. Daar gaat mijn mooie planning. Arme hond.

 

Ik voel me bijna schuldig naar mijn vriendin toe dat ik mijn geleidehond mee wil nemen. Die betekent vrijheid voor mij en zij hoeft mij niet hele dagen aan de arm mee te nemen, maar nu vraagt mijn wens voor vrijheid vrijheid van haar. Gelukkig bewijst mijn vriendin meteen waarom ik zo graag met haar op pad ben: “Nee joh, zíj doen moeilijk, jij niet!”

 

Eindresultaat

Ik zucht, mopper, en geef toe. Even later – dan kan reageren ineens wel snel – heb ik wederom een set nieuwe tickets in mijn mailbox. Met al die verschillende kaartjes gaat de juiste tickets vinden straks sowieso vertraging opleveren, grinnik ik. Al weet ik heel goed dat als het zover is, ik braaf mijn voorwerk heb gedaan. Ik boekte op 11 juli. Op 7 augustus had ik de ‘juiste’ tickets op mijn telefoon staan. Snap je nu waarom ik dingen graag op tijd geregeld heb?

 

Bijna iedereen kan online boeken en heeft dan binnen een paar minuten de juiste tickets. Ik ondervond opnieuw dat dat blijkbaar niet kan als je toevallig slechte ogen hebt. Daartegen in opstand komen bracht me niets dan frustratie. En een beetje eigenwaarde. En misschien, heel misschien heb ik daar in iemands hoofd een heel klein zaadje geplant.